Màu nền Màu tối Mặc định Xám nhạt Xanh nhạt Xanh đậm Vàng nhạt Màu sepia Vàng đậm Vàng ố

Font chữ: Palatino Linotype Bookerly Segoe UI Patrick Hand Times New Roman Verdana Tahoma Arial

Chiều cao dòng: 100 120 140 160 180 200

Kích cỡ chữ:

CHAPTER SEVENTEEN

PINAHID niya ang luha sa pisngi niya at nanatiling nakaupo sa sahig at nakasandal ang likod sa frame ng pinto. Narinig niya din ang tila pagdausdos ng kung ano sa kabilang panig, animo iisa lang ang posisyon nila ni Cassidy... Nakaupo ngunit magkatalikod at ang pinto lamang ang nagsisilbing harang sa kanilang dalawa.

"I know you still there, I know you can still hear me, Stella Venisse."

Tahimik lang ulit siya habang pinaglalaruan ang mga daliri niya sa kamay. Ayaw niyang magsalita, may parte ng isip at puso niya na gusto niya lang marinig ang boses ni Cassidy at kung anoman ang mga sasabihin nito.

"Akala mo siguro nakalimutan ko na 'yung mga ginawa kong pananakit sa iyo noon. Hindi, hindi ko nakakalimutan lahat ng iyon. Every time I remember those days, it made me realize how stupid I am to hurt you and to let you leave me. It made me realize how insensitive I am as a man kasi hinayaan kong umalis 'yung nag-iisang babaeng totoong nagmamahal sa akin sa kabila ng ugali ko. 'Yung nag-iisang babaeng walang takot na sabihin sa akin lahat ng nararamdaman niya pero binalewala ko lahat iyon."

Tumawa ito, 'yung tawang may kalakip na bitterness. "I was stupid, right?"

She nods her head kahit hindi naman siya nito nakikita.

Yes you're stupid, Cassidy.

"Bilib ako sa iyo kasi matapang ka. Nasasabi mo kung anoman 'yung nararamdaman mo hindi katulad ko..." Ilan segundo itong hindi nagsalita pero alam niya nando'n pa ito sa kabilang panig ng pinto na kinauupuan niya. "I can't tell what's inside me. Hindi ko na nga kayang sabihin hindi ko pa kayang iparamdam. Ni minsan hindi ko naiparamdam sa iyo kahit kaunti na... I cared. I care for you Stella Venisse not as my sister or as my friend but it is something I can't explain." Maniniwala ba siya na kahit minsan pinahalagahan siya ni Cassidy? "I like the way you smile, I like the twinkle in your eyes every time you look at me but I don't like the way you talk..."

At doon tumaas ang isang kilay niya upang sana magprotesta ngunit nagsalita ulit ito na mas lalong ikinangitngit ng damdamin niya.

"I hate talkative you know? I hate the color of your skin."

"I hate everything about you!"

Hindi niya na napigilan ang magsalita ngunit mahina lang iyon kaya hindi siya sigurado kung narinig ba nito o hindi.

"Sa lahat ng ayoko sa iyo hindi ko akalain na iyon ang mga mamimiss ko kapag nawala ka." And that makes her heart beat fast. "Nung nalaman kong umalis ka, pakiramdam ko naging malaya ako kasi wala ka na pero pansamantala lang pala 'yung freedom without you and your presence na sinasabi ko kasi... Hindi pala masaya kapag hindi ko naririnig 'yung boses mo. Hindi pala masaya kapag hindi ko nakikita 'yung mga kislap sa mga mata mo. Hindi pala talaga masaya kapag nawala 'yung taong akala mo mananatili lang sa tabi mo." Kinagat niya ang pang-ibabang labi upang pigilan ang sarili na huwag magsalita. "Until I realize one thing..." She heard him sighed. "I am not really happy with my life."

"Why? I heard you're a successful businessman, you rock the business world."

"It's not really about the success of the people Stella Venisse, its not about the money or the fame. This is about happiness." May mumunting kalungkutan siyang nahimigan sa boses nito o baka nagkakamali lang siya dahil sa estado nito mukhang hindi naman ito hindi masaya.

"Everyone wants to be in your shoes Cassidy, you should be proud of yourself kasi pinaghirapan mo kung nasaan ka man ngayon."

"Aanhin ko ba ang yaman ko kung hindi ko naman kasama 'yung anak ko? Mabibili ba ng lahat ng kayamanan ko si Madeleine? Kasi kung oo, handa akong ibigay lahat sa kanya makasama ko lang siya."

Kumurap-kurap siya at pinapatahimik ang malakas na pagtibok ng puso niya. Malinaw pa sa sikat ng araw na si Madeleine lang ang gusto nitong makuha at bakit ba ang tanga niya at umasa siya na pati siya ay kukunin din ni Cassidy?

"Hindi mo siya makukuha sa akin." Walang emosyon na sabi niya. "Hindi ako papayag."

"Stella Venisse..."

"Shut up Cassidy!"

"Alam mo ba 'yung naramdaman ko ng una ko siyang makita?" Biglang tanong nito. Naghahalo ang kasiyahan at kalungkutan sa boses na iyon. "Sobrang saya ko na halos hindi ko na naisip na totoo pala talagang mararamdaman mo na sa iyo siya kahit sa isang tingin pa lang. Ramdam ko sa sarili ko na bahagi ako ng buhay niya kahit na noon pa na sa litrato ko lang siya nakikita. I don't have any idea who is the person behind Madeleine's pictures at kung bakit niya ginagawa iyon. Pero nagising na lang ako isang araw na siguro may rason kung bakit ipinapakilala siya sa akin."

Madeleine? Pictures? Wala din siyang alam na may ganyang nangyayari. Kasi ang alam niya ay nakatago lang silang mag-ina, tapos malalaman niya hindi pala?

"I don't know what you're talking about. Kung sinoman ang nagbigay sa iyo ng pictures ni Madeleine sana hindi niya na lang ginawa iyon. Tahimik pa sana ang buhay namin ngayon kung hindi ka dumating."

Narinig niya ang mapait na tawa na kumawala dito at hindi pa talaga siya nasasanay sa ipinapakitang emosyon sa kanya ng lalaki. Marahil dahil ang tagal ng panahon na hindi sila nagkita at nagkausap, nakalimutan niyang nagbabago pala ang tao.

"I want to be part of your life, I want to be part of Madeleine's life. Did I ask for too much?"

"Magaling ka din Cassidy, no? You want to be part of our lives?" Sarkastikong tanong niya. "Sana noon pa naisip mo na iyan—oh wait, wala ka nga palang alam sa nangyari sa akin kasi hindi ako mahalaga sa iyo. Tanging sarili mo lang ang pinapahalagahan mo at wala kang pakialam sa taong nagmamahal sa iyo."

Hindi niya na talaga mapigilan huwag magsalita. Mahirap pala talaga magtimpi lalo at galit ka sa taong kausap mo.

"Akala mo kasi lahat ng bagay makukuha mo ng gano'n lang kabilis. Hindi Cassidy, may mga bagay na kailangan mong paghirapan para malaman mo ang kahalagahan ng bagay na iyon. Hindi porke anak mo si Madeleine may karapatan ka na sa kanya dahil kung tutuusin mas pipiliin ko pang bigyan ng karapatan si Mazda kumpara sa iyo."

Alam niyang masakit 'yung mga sinabi niya lalo na 'yung huli pero totoo lahat iyon. Dahil alam niya sa sarili niya na mas tumayong ama si Mazda kay Madeleine kaysa Cassidy.

"That's hurt ya know?" He said, chuckling in bitterness. "Do you really think na papayag akong maagawan ng karapatan ni Mazda sa sarili kong anak?" His voice become firm and cold. "You still don't know how to play with Cassidy Forbes, woman. You still don't know who really I am and what I can do, with my money and connections? Nothing is impossible, Stella. I am the only father of Madeleine, the only one."

"Walang magagawa iyang pera at koneksyon mo—"

"Who told you? Lahat ng bagay dito sa mundo ay nabibili na."

"You're wrong. Dahil kung nabibili ang lahat, bakit hindi mo mabili-bili sa akin si Madeleine?" She smirked. "You want to be part her life, right? Sana makinig sa akin 'yung tadhana na sana huwag mangyari iyang gusto mo."

"Bakit ko naman bibilhin ang sarili kong anak? Kung madami naman paraan para makasama ko siya."

"Too much for yourself, Cassidy."

"Let's go back to the Philippines with our daughter."

"Umuwi ka mag-isa kung gusto mo. Hindi mo makukuha sa akin ang anak ko!"

"Hindi ko naman siya kukunin sa iyo kasi alam kong hindi ka papayag—"

"Buti alam mo!"

"Kayong dalawa ang kailangan ko." Bakit ba kaydali mag-iba ng tibok ng puso niya kapag kausap niya ang lalaking ito? "Hindi lang si Madeleine o ikaw ang kukunin ko. I want a complete family at hindi mangyayari iyon kung ang anak lang natin ang dadalhin ko sa Pilipinas." Hindi siya tanga para hindi maintindihan ang nais nitong iparating. "Uuwi tayo ng Pilipinas. Tayong tatlo." Diniinan pa nito ang huling salita.

"Kaya naming umuwi ng wala ka at kakayanin namin na hindi ka kasama. Huwag mo ng hintayin 'yung oras na isumbat ko sa iyo lahat ng pagkakamali mo kaya kung pwede lang huwag mo ng pakialaman ang mga desisyon ko na para bang parte ka ng buhay ko."

Nakita niyang lumabas mula sa silid si Madeleine na pupungas-pungas. "Mommy..." Mabilis na tinuyo niya ang namamasa niyang mata pababa sa pisngi dala ng pag-iyak kanina at idinipa ang mga kamay na para bang sinasalubong ng yakap ang anak. "What took you so long? Wala na po ba ang daddy ko?" Tanong nito ng makayakap na sa kanya.

"He's—"

"I'm still here, Madeleine. Do you hear me?"

Nakita niya ang pagkislap ng mata ng anak niya sabay inilapat pa nito ang tenga sa pinto.

"Daddy? Is that you?"

"Y-yes baby, its me." Cassidy answered.

"The handsome monster?"

"Who taught you that?"

"I learned it from myself po."

"I am not monster baby."

"You are."

"Why you said that?"

Madeleine look at her and smile. "I have your picture—no, no, I mean my mom had your picture before but—hmmm—m-mommy!" Reklamo ng anak niya ng takpan niya ang bibig nito. Ibinubuko pa siya kay Cassidy, eh.

"What? Your mom have had my picture? Really?" May bahid na kasiyahan sa boses ng lalaki na ikinaiinis ng damdamin niya.

Kumibot-kibot ang labi ni Madeleine habang nakatingin sa kanya. "I have your picture dad. Kinuha ko po iyon sa drawer ni mommy kasi nagkacry siya everytime she looks at your—"

"Anak, stop talking." Saway niya ngunit mahina lang iyon. "Don't talk to him."

"Handsome monster, see you tomorrow. Mag sleep na po kami ng mommy ko." Kumatok-katok pa ito sa pinto at idinikit ang sarili doon. "Do you hear me?"

"Yes baby, I can hear you."

"Okey. Will you visit again tomorrow?"

"I will."

"What time?"

"What time do you want? What time your mom's want?"

Madeleine look at her and mouthed. "What time he can visit us?" Nanatili lang siyang nakatitig sa anak niya. Bakas na bakas ang excitement sa maliit na mukha nito.

"What time do you like?" She asked. Ayaw niya man makita ulit si Cassidy pero hindi kaya ng konsyensya niya supilin ang kasiyahang nararamdaman ng anak niya.

Tumingin ulit sa pinto si Madeleine at kumatok. "Tomorrow morning po until night. Is that okey to you handsome monster?"

"No problem baby basta ikaw."

"Pwede na po ba akong mag visit sa Philippines?"

"Anak..." Tanging nasambit niya na lang.

"Pwede na po ba?"

"A-ask your mom. If she say Yes, bukas na bukas din lilipad tayo sa Pilipinas."

"Cassidy please lang. Huwag mong paasahin 'yung bata." Hindi napigilang sabi niya. "Huwag mo naman gawing laro ang mga bagay-bagay."

"I mean it Stella."

Tumayo siya at kinarga si Madeleine na alam niyang nagtataka. Hindi pa tamang oras para sabihin niya sa anak ang tungkol sa daddy nito, alam niyang may oras para do'n.

"Goodnight daddy, mag-ingat ka po pauwi sa house niyo. See you tomorrow morning." Pasigaw na sabi ng anak niya dahil naglalakad na sila papasok sa silid.

"Sleep well baby. See you and your mom tomorrow, morning." Iyon lang ang huli niyang narinig na salita mula kay Cassidy dahil isinara niya na din ang pinto ng kwarto nila.

"What's wrong with you, mommy?" Nakatingala sa kanya si Madeleine ng mailapag niya sa kama habang siya ay hinuhubad ang damit niya.

"Nothing."

"Bakit po red ang eyes mo? Did you cry? Ganyan po ang eyes ko kapag nagcry ako di ba mommy?" Inosenteng tanong nito na sinusuri ang mukha niya. "Natakot ka na naman po ba sa kanya?"

Umupo siya tabi nito at inalalayan itong makahiga. "Hindi ako natakot sa kanya, anak. Masyado ka pa kasing bata kaya hindi mo pa maiitindihan kung sabihin ko man sa iyo ang mga dahilan kung bakit red ang eyes ko."

"Three na po ako." Itinaas pa nito ang tatlong daliri. "Lapit na po ako mag four. Kailan ko malalaman ang reasons kung bakit red po ang eyes mo? Kapag five na ako?"

Nangingiti na sinuklay niya ang buhok ng anak gamit ang mga daliri. Iba talaga ang epekto sa kanya ni Madeleine, nabura na naman 'yung pait sa puso niya habang kausap ito.

"Malalaman mo iyon kapag big girl ka na. Kaya mabuti pa matulog ka na kasi—"

"Because tomorrow is our family day!" Tumili pa ito at naglikot sa kama. "Goodnight, mommy!" Bumangon ito upang halikan siya sa pisngi at humiga ulit kasabay ng pagpikit ng mga mata.

Kahit nakapikit ang anak niya halata sa mukha nito ang kasiyahan at excitement. Wala na nga talaga siyang magagawa para kanselahin ang pagbisita ni Cassidy bukas sa kanila.

PASADO alas sais pa lang ng umaga ay nasa tapat na siya ng condo unit na tinitirahan ng mag-ina niya. Sa buong buhay niya ngayon lang siya nakaramdam ng sobrang excitement, hindi matutumbasan ang excitement na iyon kahit pa mangarera siya ng sasakyan maghapon.

Seeing his daughter makes him smile... To be with Madeleine makes him happy even more. But there's one woman whom he needs to deal with, Stella Venisse. Ibang-iba na ang babae, mula sa itsura, kilos at pananalita pati siya ay hindi alam kung bakit naiintimidate siguro kasi alam niyang may kasalanan siya dito tapos ang laki pa ng kailangan niya dito.

Magdodoorbell pa sana ulit siya ng marinig niya ang pagpihit ng doorknob mula sa loob. Ihahanda niya na sana ang sarili sa matatalim na mata na sasalubong sa kanya oras na bumukas ang pinto ngunit laking saya niya ng makita si Madeleine na nakatingala sa kanya at nakapameywang pa.

"Good morning baby. Did I disturb your sleep?" Nakapantulog pa kasi ito at gulo pa ang buhok but hell! Ang ganda ganda pa din ng anak niya sa mga mata niya.

"Hmn yes a little."

"Sorry, I was just excited to see you and your—"

"Mom still sleeping. Sshhh..." Niluwagan nito ang pinto. "Come in dad and make breakfast for the three of us." Para siyang nahipnotismo na sumunod sa anak niya papunta sa kitchen. Pumatong ito sa upuan na tila hinihintay siya na magluto. "Do you know how to cook?"

"Y-yes of course."

"Good!" Pumalakpak pa ito na ikinatawa niya.

Kumuha siya ng mga lulutuin sa ref. Si Madeleine naman ay nakamasid lang sa bawat galaw niya. Marunong naman siyang magluto kaya mani lang sa kanya ang ginagawa basta para sa anak niya gagawin niya.

"How's your sleep?" Tanong niya habang pasulyap-sulyap dito.

"I dream about wedding."

"Wedding?"

"Yes but not a wedding with mommy." Tumango-tango lang siya. "I dream about my wedding."

Halos mabali ang leeg niya ng lingunin ang anak. Cute pa din ang mukha nito pero batid niyang hindi nagbibiro.

"What? You dream about your wedding?"

"Opo. I wore white gown and I have bouquet of flowers."

"Don't dream about your wedding. Baby ka pa." Ewan niya pero ayaw niyang isipin na magpapakasal na ang anak niya.

"I still have my milk bottle, its in our room. Can you pick it for me? Please?" Inaantok na pakiusap ng anak. Inihilig pa nito ang mukha sa ibabaw ng lamesa.

"I can make you a milk."

"I know but I want in a bottle."

"Can't you drink milk on a glass?"

"I can but I don't like."

"But—how old are you now, baby?"

"Goodness!" Napangiwi siya. "You are my father but you don't know my age?" She even purse her lips. Para siyang pinapagalitan. Wala siyang masabi. He become speechless for the first time right in front of his daughter. "Three na po ako." Itinaas nito ang tatlong daliri. "Milk daddy, please... I want milk."

Malalim siyang bumuntong hininga at inilagay ang mga kamay sa magkabilang hips niya habang nakatitig sa anak. Ilan taon ang sinayang niya na hindi nakasama ang ganito ka-bibong bata? Tsk!

"Your mom..."

"What about her?"

"I might wake her up once I enter your room."

"I'll go with you and teach you how to make my milk."

"I know how to make one baby." His daughter stare at him for a moment. "I swear." He lift up his right hand.

"Okey dad. I'll wait for you here." At muling humilig sa lamesa.

"Alright." Tinapos niya muna ang pagluluto bago naglakad papunta sa silid ng mag-ina niya.

Marahan na binuksan niya ang pinto at napalunok pa ng makitang mahimbing na natutulog si Stella. Hinanap ng mata niya kung nasaan ang mga milk bottle ni Madeleine upang iwasan ang mapatingin sa babaeng sinayang niya... Yes sinayang niya.

Tantsado ang bawat kilos niya habang nagtitimpla ng gatas dahil na din ayaw niyang magising si Stella Venisse at maabutan siya sa loob ng silid ng mga ito.

"Daddy!" Muntik niya ng mabitawan ang milk bottle ng bigla siyang tinawag ni Madeleine na nakapasok na sa kwarto.

"Ssshh..." Aniya ng lingunin ito at inilagay ang hinututuro sa labi niya tanda ng pagpapatahimik sa anak. "Magigising ang mommy mo, huwag kang maingay." He mouthed.

Umakyat lang ng kama si Madeleine at humiga sa tabi ni Stella, tamang-tama naman na gumalaw ang babae na napayakap sa anak nila.

What a scene to behold? Darn!

"Give it to me dad." Turo ni Madeleine sa bottle milk na hawak niya.

"Oh this?" Sabay bahagyang inangat ang bagay na iyon.

"Opo."

Inilang hakbang niya ang pagitan nila ng anak bago marahan na inabot dito ang bottle milk na agad naman nitong inilagay sa bibig nito. Nakatitig lang siya sa dalawang babae sa harap niya. As in tinititigan niya lang at wala din naman kibot si Madeleine sa ginagawa niya dahil busy ito sa pagdede pero nakatingin din ito sa kanya.

"Your mom looks like a sleeping Goddess." He said, whispering as he stare at Stella. "Can I kiss her?"

Napansin niya na tumigil sa pagdede si Madeleine at inalis ang milk bottle sa bibig nito. "No you can't." She possessively wrap her arms around her mother's waist. "I don't allow anyone to kiss mommy. Ayaw ko po."

Napapantastikuhang na tinignan niya ang anak. "Why?"

"Gusto ko po ako lang ang kikiss sa kanya."

"How about me?"

"You can kiss me here." Tinapik ng hinututuro nito ang isang pisngi nitong nagpipink. "Only on the cheeks and—" She again purse her lips. "You can kiss my mom sa cheeks din po and sa forehead."

"So... Can I kiss her now?"

"A good morning kiss?"

"Ahm, yea."

"Later dad, pag-gising niya po."

"I'm sure hindi ko na siya mahahalikan kapag gising na siya." Umupo siya sa espasyo sa tabi ng anak niya. "Much better if I give her my morning kiss right now."

"As in now na daddy?" Ngumiti siya dito. Daddy? Masarap sa tenga kapag binabanggit ng kaharap ang salitang iyon.

"Can you repeat the last word?"

"Hmn, daddy."

"That's it baby. I love hearing that from you."

"I know po, I can see the twinkle in your eyes every time you hear me calling you 'dad or daddy' that's why I always call you that."

"Talaga?"

"Opo." Tumango-tango pa ito at matamis siyang nginitian.

Inayos niya ang buhok nito at hindi sinasadya na tumama ang braso niya sa braso ni Stella na nakayakap kay Madeleine. Para bang tumayo ang mga balahibo niya sa katawan sa kakaibang sensasyong naramdaman niya ng magtama ang mga balat nila.

"Damn." He cursed silently.

"She's awake, she's awake!" Paulit-ulit na sambit ng maganda niyang anak ng gumalaw ang mommy nito.

Malamlam ang mga mata na tinignan niya ang mukha ni Stella habang paunti-unti itong nagmumulat ng mata kasabay ng pag-iiba ng tibok ng puso niya lalo na ng magtama ang kanilang mga mata.

"C-cassidy..." He almost groan as he heard her husky voice calling out his name.

"Good morning..." He said, controlling himself not to kiss her right in front of their daughter. "Baby..." And that word escape from his lips without even noticing it.