Slug
14 இளவரசன் வாகைவேந்தன்அவர்களின் தேர் ஒரு குளத்தை கடந்த போது, அதில் இருந்த பூக்களை கண்ட தன்மயா,"இது என்ன மலர்?" என்றாள்."ஆம்பல்""ஓ... இது தான் ஆம்பலா...?""ஆம்...""மிக அழகாய் இருக்கிறது""நான் உன்னிடம் ஒன்று கேட்கலாமா?" என்ற அவனிடம் முன்பிருந்த தயக்கம் இப்போது இல்லை. "நாம் தான் இப்போது நண்பர்களாகி விட்டோமே... அதனால் தாம் என்னிடம் என்ன வேண்டுமானாலும் கேட்கலாம்""நண்பர்கள் என்றால் எதைப் பற்றி வேண்டுமானாலும் பேசலாமா?""அப்படி இல்லை. யாரிடம், எதை பேச வேண்டும் என்ற வரைமுறை இருக்கிறது. ஆனால், தங்களைப் போன்ற தோழனிடம் எது வேண்டுமானாலும் பேசலாம்""நீ கூறியதன் பொருள் என்ன?""நான் தான் கூறினேனே... நீங்கள் வெகுவாய் வெட்கப்படுகிறீர்கள் என்று...!""உனது தோழர்களை இப்படித்தான் நீ எப்பொழுதும் பரிகாசம் செய்து கொண்டே இருப்பாயா?""தோழர்கள் இருந்திருந்தால் அப்படித்தான் செய்திருப்பேன்""அப்படி என்றால்?""எனக்கு தோழர்கள் இல்லை என்று பொருள்""உனக்கு தோழர்கள் இல்லையா?""என்னுடன் கல்வி பயின்ற மாணவர்களுடன் பழகி இருக்கிறேன். அவ்வளவு தானே தவிர அவர்களை தோழர்கள் என்று உளமாற ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது""ஏன்?""அவர்கள் தங்களைப் போல் எதற்காகவும் வெட்கப்படுவதில்லை...! அது எனக்கு பிடிப்பதில்லை" என்று தீர்க்கமாய் கூறிய அவளை வினோதமாய் பார்த்தான்.அவள், அவன் வெட்கப்படுவதை பரிகாசம் செய்வதாய் நினைத்துக்கொண்டிருந்த அவனுக்கு, அதில் ஏதோ உள்ளர்த்தம் இருப்பதாய் தோன்றியது. "கொஞ்சம் விளக்கமாக கூறுவாயா?" என்றான்."ஒரு ஆணுடன் பழகும் போது, பெண்ணுக்கு பாதுகாப்பு உணர்வு ஏற்பட வேண்டும். அவனது பார்வை, நம்பிக்கை அளிக்கும் விதத்தில் கண்ணியத்தோடு இருக்க வேண்டும். அப்படிப்பட்ட ஆண்கள் தான் பெண் தோழிகளை பெற தகுதியுடையவர்கள்""நீ இதுவரை அப்படிப்பட்ட தோழர்களை அடைந்ததில்லையா?""இன்று தான் அடைந்தேன். அவர் தன்னை அமுதே என்று அழைக்க எனக்கு அனுமதி அளித்துள்ளார்" மென்னகை புரிந்தான் அமுதன். "நீ பேசுவதையெல்லாம் கேட்கும்போது வியப்பாகவும் இருக்கிறது, விந்தையாகவும் இருக்கிறது.""உண்மை தான். அனைத்திலும் சாதக பாதகங்கள் இருக்கத்தான் செய்யும்""நீ மிகவும் தெளிந்த அறிவோடு இருக்கிறாய்""அது என் வீட்டு பெரியவர்களிடமிருந்து வந்தது""எப்படி இருக்க வேண்டும் என்று அவர்கள் பயிற்றுவித்தார்களா?""இல்லை, நடந்து காட்டினார்கள்...! என்னையும் அப்படி நடக்கச் சொல்லி பழக்கினார்கள்""உன்னைப் போன்ற ஒரு பெண்ணை சந்தித்தால், இளவரசர் மிகவும் மகிழ்ச்சி கொள்வார்" என்றான் புன்னகையுடன்."எனக்கும் அவரை காண வேண்டும் என்ற ஆவல் இருந்தது...""இருந்தது என்றால்? இப்பொழுது இல்லையா?""நான் காப்பாற்றிய அந்தப் பெண், தங்கள் இளவரசரை பற்றி கூறினாள். அவரைப் பற்றி பேசும்போது அவளது கண்கள் ஒளிர்ந்ததை கண்டேன். அவரை நல்லவர், வல்லவர் என்று வானளாவ புகழ்ந்தாள். அப்பொழுது அவரை காண வேண்டும் என்ற ஆவல் எனக்குள்ளும் எழுந்தது. ஆனால் இப்பொழுது...""இப்பொழுது?""தங்களுடன் பழகும் சந்தர்ப்பம் கிடைத்த பின், அவர் உங்களைவிட சிறந்தவராய் இருக்க முடியாது என்று தோன்றுகிறது. உங்களுடன் பழகும் சந்தர்ப்பம் அந்த பெண்ணுக்கு கிடைத்திருந்தால், அவள் கூட வாகைவேந்தரின் புராணம் பாடுவதை மறந்து, தங்களைத் தான் சிறந்தவர் என்று கூறியிருப்பாள்""வாகைவேந்தர் பல போர்க்களத்தில் வெற்றிகளை ஈட்டியவர். இந்நாட்டு மக்கள் அவரை புகழ்வதில் ஆச்சரியம் எதுவும் இல்லை. ஆனால், நான் போரிட்டு நீ இதுவரை பார்க்கவில்லையே... அப்படி இருக்கும் பொழுது அவரைவிட நான் சிறந்தவன் என்ற முடிவுக்கு எப்படி வந்தாய்?""இந்த இளம் வயதில் ஒரு படையை வழிநடத்தும் ஆற்றல் பெற்ற நீங்கள் மாவீரராய் தானே இருக்க வேண்டும்? வீரம் இல்லாத ஒருவரிடம் இவ்வளவு பெரிய பொறுப்பை தங்கள் இளவரசர் ஒப்படைத்து இருப்பாரா? அதோடு, நான் தங்களை சிறந்தவர் என்று கூற, வீரத்தை கடந்த நற்பண்புகள் தான் காரணம்""உனது மதி நுட்பம் என்னை வியப்படைய செய்கிறது..."*கல்கியையும், சாண்டில்யனையும் படிச்சா, எல்லாருக்கும் மதி நுட்பம் தானா வந்துட்டு போக போகுது...* என்று எண்ணிய அவள், "தங்களுக்கு உங்கள் இளவரசரின் நட்பு எப்படி கிடைத்தது?" என்றாள்."நான் அவரது படைப்பிரிவில் இருந்தேன்""தங்கள் வீரத்தைக் கண்டு மயங்கி அவர் தங்களை நண்பராய் ஏற்றுக்கொண்டு விட்டாரா?""நட்புக்கு வீரம் அவசியம் அல்ல... புரிதல் போதுமானது""உண்மை தான். என்னையும் இளவரசரையும் தவிர தங்களுக்கு வேறு நண்பர்கள் இருக்கிறார்களா?""அருகன் இருக்கிறான்...""தங்களுடன் உங்கள் படைத்தளத்தில் இருந்தாரே அவரா?""ஆம். அவன் தான். நல்லவன்... வீரன்... கடுமையான உழைப்பாளி. சாதாரண குடும்பத்தில் பிறந்து, இன்று உப தளபதியாய் உயர்ந்திருக்கிறான். எனக்காக எதுவும் செய்வான்""தாம் மிகவும் கொடுத்து வைத்தவர். நல்ல நண்பர்கள் அமைவது வரம்""அப்படித் தான் இருக்க வேண்டும்"அப்பொழுது சற்று தூரத்தில், சாலையோரத்தில் ஒரு மாட்டுவண்டி நின்றிருப்பதை கண்டாள் தன்மயா. அந்த வண்டியின் மீது கூடாரம் அமைக்கப்பட்டிருந்தது. அதற்கு அருகில் இருந்த மரத்தடியில், சில பெண்கள் சமைத்துக் கொண்டு இருந்தார்கள்."அங்கே என்ன நிகழ்கிறது?""அவர்கள் கோவிலுக்கு சென்று, சூர்மடிதல் கொடுத்துவிட்டு வருகிறார்கள் என்று நினைக்கிறேன்""சூர்மடிதல் என்றால் என்ன?""ஆட்டுப் பலி...""எப்படி அவ்வளவு நிச்சயமாய் கூறுகிறீர்கள்?""அந்த வண்டியின் மீது அமைக்கப்பட்டு இருக்கும் கூடாரத்தை பார்"அந்த கூடாரத்தை சுற்றி பெரிய பெரிய இறைச்சி துண்டுகள், தடித்த நாருடன் கோர்த்து காய வைக்கப்பட்டு இருந்தன. "அவர்கள் சூர்மடி கொடுத்த ஆட்டின் இறைச்சி தான் அது. அவர்களுக்கு வீடு சென்று சேர இரண்டு மூன்று நாட்கள் ஆகலாம். முழு ஆட்டையும் அவர்களால் சாப்பிட்டு விட முடியாது... அதே நேரத்தில், அவற்றை வீணாக்கவும் முடியாது. அதனால் அந்த இறைச்சியை, உப்பும் மஞ்சளும் சேர்த்து வாட செய்து, பதப்படுத்தி வைத்துக் கொள்வார்கள். அந்த இறைச்சி ஆறு திங்கள் வரை கெடாமல் இருக்கும்""அப்படி செய்தால் போதுமா?""போதும்... ஆனால் இறைச்சி நன்றாக வெயிலில் வாட வேண்டும். அப்பொழுது தான் அது கெடாமல் நன்றாக இருக்கும். அதை வாடூன்(1) என்பர்"(1) வாடூன்: வாடிய ஊன். பதப்படுத்தப்பட்ட இறைச்சியை (உப்பு கண்டம்) இரும்பு கம்பிகளில் கோர்த்து நெருப்பில் காட்டி உண்பர் - புறநானூறு 328/9-11)அவர்களது தேர் அந்த மாட்டு வண்டியை நெருங்கிய போது, அங்கு அமர்ந்திருந்த மக்கள், எழுந்து நின்று மரியாதையுடன் கரம் கூப்பி அவர்களுக்கு வணக்கம் செலுத்தினர்."தாங்கள் யார்? எங்கிருந்து வருகிறீர்கள்?" என்றான் அமுதன்."எங்கள் குலதெய்வத்தை வழிபட்டுவிட்டு, எங்கள் ஊருக்கு திரும்பிக் கொண்டிருக்கிறோம். அங்கு சென்று சேர எங்களுக்கு இன்னும் ஒரு நாள் ஆகும். அதனால் தேவையான உணவை சமைத்து சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கிறோம். தாங்களும் எங்களுடன் சேர்ந்து உண்டால், நாங்கள் மகிழ்வோம்"தன்மயாவை பார்த்தான் அமுதன்."அவர்கள் சமைத்த உணவை சாப்பிட்டு பார்க்கிறாயா?" என்றான். "ஒருவேளை, அவர்கள் உங்கள் எதிரிகளாய் இருந்தால் என்ன செய்வீர்கள்?" என்று எச்சரித்தாள்.புன்னகை புரிந்த அமுதன், தேரை விட்டு கீழே இறங்கி, அவளும் இறங்க உதவினான். அவனது வாளின் பிடியை பிடித்து நிறுத்திய அவள்,"ஏன் வம்பை விலை கொடுத்து வாங்குகிறீர்கள்?" என்றாள்."அவர்கள் எம் எதிரியாய் இருக்க முடியாது""எப்படி கூறுகிறீர்கள்?""அங்கே பார். ஒரே பாத்திரத்தில் தான் சமைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அதை ஏற்கனவே அனைவரும் சாப்பிட துவங்கி விட்டார்கள். குழந்தைகள் உட்பட." என்று அவர்களை நோக்கி நடந்தான் அமுதன்.மூதாட்டி ஒருவர், தாமரை இலையில் உணவை வைத்து, ஒருவரிடம் அதை கொடுக்க முயன்றார். அந்த மனிதர் அதை வாங்கிக் கொள்வதற்கு முன், முந்திக்கொண்டு அவரிடம் இருந்து அதை பெற்றுக் கொண்டான் அமுதன். அவனைப் பார்த்து புன்னகைத்து விட்டு தன் பணியை தொடர்ந்தார் அந்த மூதாட்டி. அந்த இலையை தன்மயாவிடம் கொடுத்து, "அவர்களது முகத்தில் எந்த பதற்றமும் இல்லை பார்த்தாயா? நீ இதை கவலையின்றி சாப்பிடலாம்" என்றான். அந்த இலையை தன் கையில் வைத்துக்கொண்டு, நின்றபடி சாப்பிட்ட தன்மயாவை அங்கிருந்த அனைவரும் மலைப்புடன் பார்த்தார்கள், அமுதன் உட்பட. உணவு மிகவும் சுவையாக இருந்ததால், அவர்கள் தன்னை பார்த்த பார்வையை கவனிக்கவில்லை தன்மயா.தனக்கு கொடுக்கப்பட்ட உணவை தரையில் அமர்ந்து பொறுமையாய் உண்டான் அமுதன். தன்மயா சாப்பிட்டு முடித்த போது, அமுதன் பாதி உணவைத்தான் சாப்பிட்டு முடித்திருந்தான். அவளைப் போல் அல்லாமல், அவர்கள் சாப்பிடுவதில் அவசரம் காட்டாமல், மென்று உண்பதை கவனித்தாள் தன்மயா. இக்காலத்தில் எல்லாமே அவசரமாய் போய்விட்டது என்று எண்ணிய அவள், வேதனை புன்னகை சிந்தினாள். இந்த மக்களின் வாழ்க்கை எவ்வளவு அழகாய் இருக்கிறது...! குலதெய்வத்தை வழிபாடு செய்ய நான்கு நாட்களை பொறுமையாய் செலவிடுகிறார்கள். அவர்களது முகங்களில் எந்த அவசரமும் இல்லை. முன்பின் தெரியாத அயலாரை கூட, புன்சிரிப்போடு உணவளித்து முகமண் கூறுகிறார்கள். எவ்வளவு பெருந்தன்மை...! இப்படிப்பட்ட மனிதர்களுடன் கலந்து பழகும் சந்தர்ப்பம் தனக்கு கிடைத்தது, தான் செய்த பெரும் பேறு என்று எண்ணினாள் தன்மயா.சாப்பிட்டு முடித்த பின், அவர்களுக்கு நன்றி கூறி விட்டு அங்கிருந்து புறப்பட்டார்கள்."தங்கள் நாட்டு மக்கள் மிகவும் நல்லவர்கள். முகமன் கூறுவதில் அவர்களுக்கு இணை அவர்களே தான்""இதில் பெருமை பட என்ன இருக்கிறது?" என்றான் சாதாரணமாய்.தன்மயாவால், தற்போது உள்ள மக்களை நினைத்துப் பார்க்காமல் இருக்க முடியவில்லை. எல்லாம் மாறிவிட்டது... முக தாட்சண்யம் இல்லை, பொறுமை இல்லை, சகிப்புத்தன்மை என்பது சிறிதும் இல்லை...! பெருமூச்சு விட்டாள் அவள்!அவர்களது பயணம் தொடர்ந்தது. ஒரு முகூர்த்த காலம் கடந்த பின், அவர்களது தேர், சமவெளி போன்ற ஒரு பகுதிக்குள் நுழைந்தது. சற்று தொலைவில் மாட்சி மிக்க ஒரு கோட்டை இருப்பதைக் கண்டாள் தன்மயா. அமுதனை பார்த்த அவள்,"நாம் சேர வேண்டிய இடம் வந்து விட்டதா?" என்றாள்."ஆம், வந்துவிட்டது...""இது தான் தங்கள் தலைநகரா?""ஆம். இது தான் திருமிழலையின் தலைநகர், பொன்வனம்""எவ்வளவு அழகான கோட்டை..." அவளுக்குள் சிலிர்ப்பு ஏற்பட்டது. அவள் உண்மையிலேயே ஒரு வரலாற்று கால கோட்டைக்குள் நுழையப் போகிறாள். அமுதன் புன்னகையுடன் தேரை செலுத்த, அந்த மலைக்க வைக்கும் கோட்டையை சுற்றியிருந்த அகழியின் மீது அவர்களது ரதம் ஓடியது. ஒரு உண்மையான அகழியை, ஒரு உண்மையான தேரில் ஏறி கடந்து கொண்டிருக்கிறோம் என்ற ஈடு இணையற்ற பரவசத்தை அடைந்தாள் தன்மயா. அவர்களது தேர், அந்த விழுமிய தோற்றமுடைய கோட்டைக்குள் நுழைந்தது. கோட்டை சுவரின் மீது வீரர்கள் அனைவகுத்து நின்று, காவல் புரிந்து கொண்டிருந்தனர். "நாம் தங்கள் இல்லத்திற்கு செல்கிறோமா? அல்லது, அரண்மனைக்கு செல்கிறோமா?""அரண்மனைக்கு செல்கிறோம்"தன்மயாவை ஆர்வமும் பதற்றமும் ஒருங்கே பீடித்தது. அவள் சோழர் கால அரண்மனைக்குச் சென்று, அன்னாட்டு அரசரை சந்திக்கப் போகிறாள்...! இவ்வளவு நேரம் அவளுடன் பயணித்த அமுதன் மிகவும் நல்லவன். ஆனால் இதன் பிறகு அவள் சந்திக்க போகும் மனிதர்கள் எப்படி இருக்க போகிறார்களோ...! என்னவெல்லாம் கேட்கப் போகிறார்களோ... என்ற பதற்றத்தில் தன்னை சுற்றி நிகழ்வது என்ன என்பதை அவள் கவனிக்கவில்லை. அவளுக்குள் லேசன நடுக்கம் ஏற்பட்டது. திடீரென்று, பெரும் முரசு, பெரும் சப்தத்துடன் ஒலிக்க துவங்கியது. அந்த பேரிரைச்சலை தாங்க முடியாமல் காதுகளை மூடிக்கொள்ள வேண்டும் என்று தோன்றியது தன்மயாவுக்கு."எதற்காக முரசு ஒலிக்கிறார்கள்?"அமுதன் அவளுக்கு பதிலளிக்கும் முன்,"இளவரசர் வாகைவேந்தர் வாழ்க!" என்று ஒருவர் கூற, மக்களும் அவர்களுடன் சேர்ந்து வாழ்த்தொலி எழுப்பினர். "தங்கள் இளவரசரும் கோட்டைக்குள் வந்துவிட்டார் போலிருக்கிறது" என்றாள் தன்மயா."ஆம், வந்துவிட்டார்""தங்களுக்கு எப்படி தெரியும்?""முரசு ஒலிக்கிறது அல்லவா?""ஓ... இது தங்கள் இளவரசரின் வருகையை அறிவிப்பதற்காகவா?""ஆம்"இளவரசருக்கான வாழ்த்தொலிகள் தொடர்ந்து கொண்டே இருந்தது. வாகைவேந்தினின் வருகை, அன்னாட்டு மக்களுக்கு எவ்வளவு மகிழிச்சியை தருகிறது என்பது கண்கூடாய் தெரிந்தது. ஆராவாரமாய் உயர்ந்து நின்ற அரண்மனை வளாகதுக்குள் ரதத்தை செலுத்தினான் அமுதன். அங்கு பல மேம்பட்ட மாளிகைகள் இருந்தன.ஒரு குறிப்பிட்ட அரண்மனைக்கு முன்னால் ரதத்தை நிறுத்திய அமுதன், அதிலிருந்து இலாவகமாய் கீழே குதித்தான். தன்மயா இறங்குவதற்கு கை கொடுத்து உதவ அவன் மறக்கவில்லை. அரண்மனை வாசலில் சில பெண்கள் நின்று கொண்டிருப்பதை கண்டாள் தன்மயா. ஒரு பெண்ணின் கையில் ஆலத்தி தட்டு இருந்தது."அவர்கள் இளவரசருக்காக காத்திருக்கிறார்கள் போலிருக்கிறது" என்றாள் நகராமல்.ஆனால், அமுதன் நிற்கவில்லை. கையில் தட்டுடன் நின்றிருந்த அந்த பெண்ணை நோக்கி சென்ற அவன், அவர் காலை தொட்டு வணங்கினான். அவனது நெற்றியில் திலகமிட்ட அந்த பெண்,"இளவரசர் வாகைவேந்தரின் வரவு, நல்வரவாகுக!" என்றார்.அதை கேட்ட தன்மயா உறைந்து நின்றாள்.தொடரும்...
Bạn đang đọc truyện trên: LoveTruyen.Me