LoveTruyen.Me

Slug

16 ஒரு தோழியாய்

அமுதனின் சினத்தை பார்த்த தன்மயா, தன் மனதிற்குள் அவசர ஆலோசனை நடத்தி அதை குறைப்பதற்கான வழியை தேடினாள்.

"நான் தங்களிடம் ஒன்று கூறலாமா?"

"என்ன வேண்டுமானாலும் கூறலாம்"

"சினம் கொள்ளாதீர்கள். மனதை ஆறவிட்டு தங்கள் தாயைப் பற்றி சிந்தியுங்கள். நியாயத்திற்கு புறம்பான விடயங்களில் அவர் இதற்கு முன்பு எப்படி நடந்து கொண்டார்?"

"அவரும் சினம் தான் கொண்டிருக்கிறார்" என்றான் யோசிக்காமல்.

"அப்படி என்றால் அவர் நிச்சயம் இதையும் புரிந்து கொள்வார். அவர் தங்களின் தாயார். தாங்கள் நாட்டின் நலன் குறித்து தாம் எந்த அளவிற்கு சிந்திக்கிறீர்களோ, அந்த அளவிற்கு அவரைப் பற்றியும் சிந்திக்க வேண்டியது அவசியம் அல்லவா? தனது சகோதரனை பற்றிய உண்மை தெரிய வரும் போது, அவரும் தானே காயப்படப் போகிறார்? மேற்கொண்டு தாமும் அவரை காயப்படுத்த போகிறீர்களா? அவர் நிற்கவே சிரமப்படும் நேரத்தில், அவருக்கு ஆதரவு  அளித்து, அவருக்கு தோள் கொடுத்து தாங்க வேண்டியது, அவரது மகனான தங்கள் கடமை அல்லவா?"

அவளை அதிசயமாய் பார்த்துக் கொண்டு நின்றான் அமுதன். நாடு என்று வரும்போது, அவன் வேறு எதைப் பற்றியும் சிந்தித்ததே இல்லை... அவனது தாயாரை பற்றியும் கூடத்தான்.

"தங்கள் தாயாருக்காக, தங்கள் கோபத்தை சிறிது கைவிட்டு, நிதானமாய் யோசித்துப் பாருங்கள். 'தங்கள் சகோதரர் தவறு செய்திருக்கிறார்' என்று அவரிடம் முகத்தில் அறைந்தது போல் கூறினால், அவர் உடைந்து போவார். அப்படிச் செய்யாமல், அவரை காயப்படுத்தாமல், அவருக்கு புரிய வையுங்கள். தங்கள் தந்தையை சந்திப்பதற்கு பதிலாக, முதலில் அவரை சந்தியுங்கள். தங்கள் நாட்டின் எல்லையில் நடக்கும் கொடுமைகளை அவரிடம் எடுத்து கூறுங்கள். அங்கு பெண்கள் படும் அவதிகளை தெரியப்படுத்துங்கள். தங்களிடமிருந்து மக்கள் நியாயத்தை எதிர்பார்க்கிறார்கள் என்பதை எடுத்துரையுங்கள். எத்தனை பெண்கள் தங்களை மாய்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பதையும் கூறுங்கள். அதன் பிறகு, மெல்ல இந்த விளைவுகளுக்கு பின்னால் இருப்பது யார் என்று கூறுங்கள். அவரை குற்ற உணர்ச்சிக்கு ஆளாக்குவதற்கு பதிலாக, விடயத்தின் வீரியத்தை அவருக்கு புரிய வையுங்கள்" என்றாள்.

மென்மையாய் புன்னகைத்த அமுதன்,

"நீ மிகவும் நல்ல பெண். உன்னிடம் பேசினால் மனம் தெளிவடைகிறது. என் தாய்க்கு புரிய வைக்க முடியும் என்ற நம்பிக்கை எனக்கு ஏற்பட்டிருக்கிறது"

"அப்படி நடந்தால் நானும் மகிழ்ச்சி அடைவேன்"

"உனக்கு ஒன்று தெரியுமா? ஒரு ஆணும் பெண்ணும் தோழர்களாய் இருக்க முடியும் என்று நான் நினைத்ததே இல்லை. அப்படி ஒரு உறவுக்கு வாய்ப்பிருப்பதாக கூட அறிந்ததில்லை. ஆனால் இப்பொழுது, ஒவ்வொரு ஆணுக்கும் உன்னை போல் ஒரு தோழி இருக்க வேண்டும் என்று கருதுகிறேன். அப்படி இருந்தால், வாழ்க்கை சரியான பாதையில் செல்லும்"

சங்கடத்தில் நெளிந்தாள் தன்மயா. அவளுக்கு என்ன கூறுவது என்றே தெரியவில்லை. இளவரசன் வாகைவேந்தன் அவளை தோழியாய் அடைந்ததற்காக பெருமைப்படுகிறான்!

"ஏன்? தாங்கள் பெண்களுடன் தோழமையுடன் இருந்ததில்லையா?"

"இல்லை... எங்கள் நாட்டில் ஆண்களும் பெண்களும் கலந்து பழகுவதில்லை. அப்படி பழகினால் அது தோழமையாக இருப்பதில்லை..."

"இல்லையென்றால்?"

"இல்லையென்றால், காதலாக இருக்கும்..."

"ஓ..."

"ஆணும் பெண்ணும் பேச துவங்கினால், மக்கள் அவர்களை பற்றி பேசத் துவங்கி விடுவார்கள். அதனால் விவாதத்திற்குரிய விடயங்களை நாங்கள் தவிர்த்து விடுவோம்"

"அது சரி, மக்கள் அரண்மனையில் என்ன நிகழ்கிறது என்பதை எப்படி தெரிந்து கொள்கிறார்கள்? எங்கோ இருக்கும் அகவழகருக்கு, இளவரசி காஞ்சனமாலையை பற்றி எப்படி தெரிந்தது?"

"அரசு குடும்பத்தில் நிகழ்வது என்ன என்பதை தெரிந்து கொள்வதில் மக்களுக்கு பேரார்வம் இருக்கிறது. அரண்மனையில் பணிபுரிபவர்கள் பொதுமக்கள் தான் என்பதால், அரசு சார்ந்த சிறு சிறு விடயங்கள் கூட எளிதில் பரவி விடுகிறது." என்று சிரித்தான்.

"அப்படி என்றால், நான் இப்பொழுது அரண்மனைக்கு வந்திருக்கும் விடயம் கூட மக்கள் அறிந்திருப்பார்கள் இல்லையா?"

"நிச்சயம் அறிந்திருப்பார்கள். இளவரசன் வாகைவேந்தன் ஒரு அயல்நாட்டு பெண்ணை தன்னுடன் அழைத்து வந்திருக்கிறான் என்ற செய்தி இந்நேரம் கோட்டை முழுவதும் பரவி இருக்கும்"

*இவங்க பிபிசியை விட பாஸ்டா இருப்பாங்க போல இருக்கு...* என்று எண்ணி வியந்த தன்மயா,

"நம்பவே முடியவில்லை" என்றாள்.

"ஆம்"

"தங்கள் தாயாரை சந்திக்க புறப்படவில்லையா?"

"ஆம், செல்கிறேன்"

"செல்லுங்கள். தாம் தங்கள் தந்தையை சந்திக்க சென்ற விடயம்  தங்கள் தந்தைக்கு தெரிய வந்தால், அவர் உங்களை அழைக்க வாய்ப்பு இருக்கிறது. அவரை சந்திக்கும் முன், முதலில் தங்கள் தாயாரை சந்திக்க வேண்டியது அவசியம்."

"ஆம்"

"அது சரி, ஒருவேளை மதங்கன் தங்களை மறுத்தளித்தால் என்ன செய்வீர்கள்?"

"நிச்சயம் மறுத்தளிப்பார்"

"அப்படி என்றால், அவர் தவறானவர் என்று எப்படி நிரூபிப்பீர்கள்? உங்களிடம் தான் அதற்கான சான்று இல்லையே?"

"ம்ம்ம்... என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதை அரசர் முடிவு செய்வார். நடந்ததை அவருக்கு தெரியப்படுத்த வேண்டியது என் கடமை. அதை நான் செய்தாக வேண்டும்"

"தாம் கூறுவது சரி"

அப்போது எழிலரசி அங்கு வருவதை கண்ட தன்மயாவின், மூளை பரபரவென வேலை செய்தது.

"தங்கள் சகோதரி பெயருக்கு ஏற்றார் போல், மிக அழகாய் இருக்கிறார்" என்றாள் தன்மயா.

அவர்கள் தன்னைப் பற்றி பேசுவதை கேட்ட எழிலரசி, சட்டென்று மறைந்து கொண்டாள்.

தன்மயா திடீரென்று ஏன் எழிலரசியின் அழகை பற்றி கூறுகிறாள் என்று புரியவில்லை அமுதனுக்கு. அவன் எதுவும் கேட்கும் முன், அவனுக்கு கண்ணைக் காட்டி, எழிலரசியின் இருப்பை குறிப்பாள் உணர்த்தினாள். அமுதனுக்கு புரிந்து போனது.

"ஆச்சரியமாய் இருக்கிறதே...  ஒரு பெண், இன்னொரு பெண்ணை அழகி என்று ஒப்புக்கொள்ளும் அளவிற்கா என் தங்கை அழகாய் இருக்கிறாள்?" என்றான் அமுதன் தன் சிரிப்பை அடக்கியவாறு.

"நானும் கூட அவ்வளவு எளிதில் யாரையும் அழகி என்று ஒப்புக்கொண்டதில்லை. ஆனால் தங்கள் சகோதரியின் அழகின் முன்னாள் என்னால் பிடிவாதமாய் இருக்க முடியவில்லை" என்றாள் தன்மயா.

"அப்படியா கூறுகிறாய்?"

"ஆம், அவருக்கு பேசும் கண்கள்"

"ஆனால் அவள், தனக்கு பெரிய கண்கள்" என்று சலித்துக் கொள்கிறாள்.

"மை தீட்டினார் போன்ற அழகான கண்களும், கருகருவென்ற அடர்ந்த கூந்தலும், வட்ட முகமும் அனைத்து பெண்களுக்கும் கிடைத்து விடுவதில்லை...! உமது தங்கை மிகவும் கொடுத்து வைத்தவர். தெய்விக முகக்களை அவருடையது"

அப்பொழுது, யாரோ தூரத்திலிருந்து எழிலரசியை அழைப்பது அவர்கள் காதில் விழுந்தது. அங்கிருந்து சத்தம் செய்யாமல் விலகிச் சென்றாள் எழிலரசி.

"நல்லவேளை அவள் சென்று விட்டாள். இல்லாவிட்டால் உன்னுடைய புகழுரையை கேட்டு, அவள் மயங்கி விழுந்து விட்டிருப்பாள்" என்றான் சிரித்தபடி.

"என் புகழுரைக்கு அவர் தகுதியானவர். எவ்வளவு அழகாய் இருக்கிறார்...!" என்ற அவளை வியப்போடு பார்த்த அவன்,

"நீ கூறியது அனைத்தும் உண்மை தானா? நீ அவளது மனதை குளிர்விக்க அவற்றையெல்லாம் கூறினாய் என்றல்லவா நினைத்தேன்...!" என்றான்.

"அவரைப் பற்றி தாம் என்னிடம் கூறியபோது அப்படி செய்யத்தான் நினைத்திருந்தேன். ஆனால் அவரை நேரில் கண்ட பிறகு, அதற்கு அவசியம் இல்லை என்பதை புரிந்து கொண்டேன்"

"இப்பொழுது என் தங்கை ஒரு மாய உலகத்தில் நடமாடிக் கொண்டிருப்பாள்" என்று சிரித்தான் அவன்.

"இனி அவர் எப்போதும் அந்த உலகத்தில் தான் இருப்பார். ஏனென்றால் நான் இதைப் பற்றி அடிக்கடி அவரிடம் கூற போகிறேனே...!"

"நடத்து...! நான் உன்னை பிறகு சந்திக்கிறேன்" என்று அங்கிருந்து சென்றான் அமுதன்.

சற்று நேரத்திற்கு பிறகு அங்கு வந்தாள் தவ்வை.

"தங்களுக்கு ஏதாவது வேண்டுமா?"

"இல்லை, ஒன்றும் வேண்டாம்" என்று நிறுத்தியவள்,

"நான், வெளியே செல்லலாமா?" என்றாள்.

"தாராளமாய் செல்லலாம். தங்களுக்கு எங்கு செல்ல தோன்றுகிறதோ, அங்கு செல்லலாம்.

சரி என்று தலையசைத்து விட்டு வெளியே வந்தாள் தன்மயா. சற்று தூரத்தில் மிக நீண்ட பலகணி போன்ற நடைபாதை இருந்தது. அந்த நடைபாதை அந்த மாளிகையை சுற்றிலும் ஓடியது. அதில் நடந்தபடி பார்த்தால், அந்த அரண்மனையின் சுற்றுப்புறம் முழுவதும் தெளிவாக தெரிந்தது. அந்த அரண்மனை வளாகம் பார்க்க ரம்மியமாய் இருந்தது. செயற்கையாய் அமைக்கப்பட்டிருந்த தாமரைக் குளத்தில் அன்னங்கள் நீந்திக் கொண்டிருந்தன. மயில்களும், மான்களும் உல்லாசமாய் உலவிக் கொண்டிருந்தன. அரண்மனையின் முடிவில், அதனை ஒட்டி, ஒரு அகண்ட கால்வாய் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. அதில் சில அரசிளங்குமரிகள் விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். வலப்புறம் இருந்த பூந்தோட்டத்தில் வண்ணமயமான மலர்கள் பூத்துக் குலுங்கின. அரண்மனையை சுற்றிலும், சுகந்தம் வீசும் மலர்களைக் கொண்ட மரங்கள் உயர்ந்து நின்று, அதன் நறுமணத்தை பரப்பிக் கொண்டிருந்தன. சிவப்பு நிற பூக்களை கொண்டிருந்த மிகப்பெரிய மரம் ஒன்றில், ஊஞ்சல் ஒன்று கட்டப்பட்டிருந்தது. அதில் ஒரு பெண் ஆடிக் களித்துக் கொண்டிருந்தாள். அந்த மரத்தில் இருந்த மலர்கள் அந்த பெண்ணின் மீது உதிர்ந்த வண்ணம் இருந்தன. அவற்றையெல்லாம் கண்டபடி தன்னை மறந்து நின்றாள் தன்மயா.

அவற்றை பார்த்தபடி மேலும் நடந்த தன்மயா, அவள் இருந்த மாளிகையின் பின்புறம், வெகு தூரத்தில், நூற்றுக்கணக்கான பசுமாடுகள் இருந்ததை கண்டாள். அது அரண்மனையின் கோ சாலையாக இருக்க வேண்டும், என்று எண்ணினாள்.

மலர்களின் சுகந்தத்தை சுமந்து வந்த மாலை நேர தென்றல், அவள் முகத்தை இதமாய் வருடிக் கொண்டிருந்தது. தற்கால இந்தியாவில் அப்படிப்பட்ட காட்சியை காண்பது என்பதெல்லாம் நடக்க வாய்ப்பே இல்லை. அந்த உண்மை அவளை வருத்தமடையச் செய்தது.

...........

தன் தாயாரை காண அந்தப்புறம் சென்றான் அமுதன். அவனைக் கண்ட அன்பிற்கினியாள் புன்னகை புரிந்தார்.

"இளவரசர் வாகைவேந்தருக்கு தன் தாயை சந்திக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் இப்பொழுதாவது எழுந்ததை எண்ணி மகிழ்வடைகிறேன்..."

அவரது அடி பணிந்தான் அமுதன்.

"எப்படியோ நீ அரண்மனைக்கு வந்து விட்டாய் அமுதா... அதுவே எனக்கு போதும்" என்றார்.

"தாங்கள் இங்கிருக்கும் போது, நான் எப்படி அம்மா வராமல் இருப்பேன்?"

"என் மீது வருத்தம் கொண்டிருக்கிறாயா, அமுதா?"

"இல்லை அம்மா. தங்கள் மீது எனக்கு வருத்தம் ஏற்படவே முடியாது. ஏனென்றால் தாம் எப்பொழுதும் தவறு செய்ய மாட்டீர்கள்"

பெருமையுடன் புன்னகைத்தார் அன்பிற்கினியாள். அவருக்கு அமுதனிடம் மிகப்பெரிய மாற்றம் தென்பட்டது. அவன் இப்படி எல்லாம் பேசக்கூடியவன் அல்ல.

"உனக்கு காஞ்சனமாலையை மணந்து கொள்ளும் விருப்பம் இல்லை என்றால், நிச்சயம் நான் உன்னை கட்டாயப்படுத்த மாட்டேன். அதற்காக அரண்மனையை விட்டு விலகாதே அமுதா"

"தாம் என்னை கட்டாயப்படுத்தவில்லை என்றால் நான் மிக்க மகிழ்ச்சி அடைவேன். நான் யாருக்கும் பொய்யான நம்பிக்கையை அளிக்கக்கூடாது என்று தான் அரண்மனையை விட்டு விலகினேன். ஆனால் அப்படி விலகிச் சென்ற பிறகு தான், நம் நாட்டில் நடப்பவற்றை என்னால் அறிந்து கொள்ள முடிந்தது"

"என்ன அறிந்து கொண்டாய்?"

"நமது நாட்டின் எல்லையில் இருக்கும் சிற்றுர்களில் மிகப்பெரிய அநீதி நிலவி வருகிறது. அதைப் பற்றிய முடிவுக்கு என்னால் எளிதில் வந்து விட முடியவில்லை. அதனால் தான், நான் இவ்வளவு நாட்களாக அரண்மனை திரும்பாமல் இருந்தேன்"

"அநீதியா? என்ன அது?"

"தன் இச்சையை தணித்து கொள்வதற்காக ஒருவன் பல பெண்களின் வாழ்வை சூறையாடிக் கொண்டிருக்கிறான்"

"என்ன கூறுகிறாய் அமுதா?" என்றார் அதிர்ச்சியோடு.

"ஆம் அம்மா. அவனிடமிருந்து தன்னை காத்துக் கொள்ள முடியாத பல பெண்கள் தங்கள் உயிரை மாய்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். பெண்களை அவன் வலுக்கட்டாயமாய் படுக்கைக்கு கொண்டு செல்கிறான்"

"இதைப் பற்றி ஏன் இதுவரை யாரும் அரசருக்கு தெரிவிக்கவில்லை?"

"ஏனென்றால் அந்த நபர் நமது அரசாங்கத்தின் உயர் பதவியில் இருக்கிறார்" என்றான் அவரது முகபாவத்தை படித்தவாறு.

"என்ன்னன? யார் அந்த பாதகன்? அவனுக்கு எவ்வளவு துணிவிருந்தால் நம் நாட்டின் நற்பெயருக்கு கேடு விளைவிப்பான்! அந்த கீழ் மகனை விட்டுவிடக் கூடாது. அவன் யாராக இருந்தாலும் சரி..."

"இப்போது தாம் உதிர்த்த வார்த்தைகளில் தாம் உறுதியாய் இருக்கிறீர்களா?" என்ற அவனை, பேரதிர்ச்சியோடு பார்த்தார் அன்பிற்கினியாள்.

"நீ கேட்ட கேள்வியின் அர்த்தம் என்ன, அமுதா? ஒருவன் நம் நாட்டு பெண்களின் வாழ்வை நாசமாக்கி கொண்டிருக்கிறான்... அப்படி என்றால் அவன் தண்டிக்கப்பட வேண்டியவன் தானே? அதில் சிந்திக்க என்ன இருக்கிறது?"

"ஆனால் அவர் நம் நாட்டின் முக்கிய பதவி வகிப்பவர்"

"அப்படி என்றால், அவன் தான் மற்றவர்களை விட ஒழுக்கத்தில் சிறந்தவனாய் இருக்க வேண்டும். நம் நாட்டு மக்களுக்கு முன்னோடியாய் திகழ வேண்டும். ஆனால் அவன் அப்படி செய்யவில்லை. தனது பதவியை தவறாய் பயன்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறான். நம் அரசரின் பெயரை அவமதிப்புக்கு உள்ளாக்குகிறான்"

"ஆனால் இது நடப்பது எல்லையில் தானே...?"

"அதனால் என்ன? நம் நாட்டில் வாழும் ஒவ்வொருவரும் சமமானவர்களே. அவர்களை காக்க வேண்டியது நம் கடமை. அவனால் பாதிக்கப்பட்ட பெண்களைப் பற்றி யோசித்துப் பார். அவர்களது மனம் எவ்வளவு கொடுமையை உணர்ந்திருக்கும்...! அதை தாங்க முடியாமல் அவர்கள் உயிரையும் விட்டிருக்கிறார்கள். இந்த நாட்டை ஆள்பவர் உனது தந்தை. இப்படிப்பட்ட ஆட்சி நடத்தியதற்காக, வரலாறு அவரை தூற்றாதா?"

"நான் என்ன செய்ய வேண்டும் அம்மா?"

"தந்தையிடம் சென்று நடந்துவற்றை கூறு. அவனுக்கு கடுமையான தண்டனை கிடைக்க வழிவகை செய். அவன் யாராக இருந்தாலும் கவலை கொள்ளாதே"

"ஒருவேளை, அந்த நபர் தங்கள் சகோதரராக இருந்தால்?"

அவர் முகத்தில் பேரதிர்ச்சியை கண்டான் அமுதன்.

அவரை ஊடுருவும் பார்வை பார்த்து நின்றான் அமுதன். அவன் பார்த்த அந்த பார்வையின் அர்த்தம் புரிந்தது அவருக்கு.

"இது உண்மையாக இருக்க முடியாது..." என்று தடுமாறினார்.

"அது உண்மை தான் அம்மா. தன்மயா அதை நேரில் கண்டவள். அவரை பற்றி பேசவும் எல்லைப்புற மக்கள் அஞ்சுகிறார்கள். ஒரு பெண் கவர்ந்து செல்லப்படுவதற்கு முன், அவளை காத்தாள் தன்மயா. வெளிநாட்டவள் என்பதால் அவள் இந்த விடயத்தை பற்றி அரசரிடம் கூற முன்வந்திருக்கிறாள்"

தொப்பென்று இருக்கையில் அமர்ந்த அரசி, மனம் வெதும்பி அழுதார்.

"இப்பொழுது (என்ற வார்த்தையை அழுத்தி) நான் என்ன செய்ய வேண்டும் அம்மா?" என்றான் அமுதன்.

அவனை வலி நிறைந்த பார்வை பார்த்தார் அன்பிற்கினியாள்.

"தவறு செய்தவன் எனது சகோதரன் என்பதற்காக நான் அழவில்லை. அவன் எனக்கு சகோதரனாய் பிறந்தானே என்று அழுகிறேன். இப்படிப்பட்ட கீழ் செயலை செய்ய அவன் எப்படி துணிந்தான்?"

"நான் இந்த விடயத்தை நேரடியாக அரசரிடம் தான் கொண்டு செல்ல ஆலோசித்திருந்தேன். ஆனால் அதே நேரம், தங்களுக்கு மகனாய், நீங்கள் இதன் ஆழத்தை புரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்று விரும்பினேன். அதனால் தான் தங்களிடம் வந்தேன். ஏனென்றால், இந்த உண்மை ஏற்படுத்தும் காயத்தை தாங்க முடியாமல்,  தாங்கள் நிற்கவே தடுமாறும் போது, தாம் சாய்ந்து கொள்ள தோள் கொடுக்க வேண்டும் என்று விரும்பினேன்" என்று தன்மயா கூறிய வரிகளை அவரிடம் கூறினான் அவன்.

அன்பிற்கினியாளின் முகத்தில் கண்ணீருக்கிடையில் புன்னகை மலர்ந்தது.

"இதை கேட்டு நான் பேருவகை அடைந்தேன், அமுதா. உனது வார்த்தைகள் எனக்கு சக்தி அளிக்கின்றன. நீ பல விடயங்களை கற்று தேர்ந்திருக்கிறாய் என்று புரிகிறது. உன்னிடம் நிறைய மாற்றங்களை காண்கிறேன். தெய்வத்தின் அருளால், நான் காணும் மாற்றங்கள் அனைத்தும், நல்ல மாற்றங்களாய் இருக்கின்றன. அதற்கு அந்த அயல்நாட்டு பெண் தான் காரணமா?"

திகைத்தான் அமுதன். அவனது அம்மா அவனை கண்டுபிடித்து விட்டதில் எந்த அதிசயமும் இல்லை. அவன் விடயத்தை கையாளும் முறை இதுவல்ல. இதுவரை அவன் எப்பொழுதும் ஒரு நல்ல மகனாய் இருந்ததை விட, ஒரு நல்ல இளவரசனாக தான் இருந்திருக்கிறான். அவன் எப்பொழுதும் நாட்டுக்கு தான் முன்னுரிமை அளித்து வந்திருக்கிறான். நாடு என்று வந்துவிட்டால், அவன் வேறு எதை பற்றியும் கவலைப்பட்டதில்லை.
அதனால், அவர் கூறியதை தலையசைத்து ஒப்புக் கொண்டான்

"ஆம் அம்மா. அவள் மிகவும் புத்திசாலி. அவளைப் போன்று ஆழ்ந்து சிந்திக்கும் பெண்ணை நான் என் வாழ்வில் கண்டதில்லை. அவள் எப்படித்தான் ஒவ்வொன்றையும் நுணுக்கமாய் ஆலோசிக்கிறாள் என்று எனக்கு புரியவில்லை"

"அதனால் தானே உனக்கு தோழியாய் இருக்கும் தகுதியை நீ அவளுக்கு அளித்திருக்கிறாய்...!"

"அவளை என் தோழியாக்கி, அவளுக்கு தோழனாய் இருக்கும் தகுதியை நான் பெற்றுக் கொண்டேன்" என்ற அவனை வியப்போடு பார்த்தார் அன்பிற்கினியாள்.

"சுவாரசியமாய் இருக்கிறது"

"அது மட்டுமல்ல. என்னை கொல்ல வந்த நஞ்சு தோய்க்கப்பட்ட அம்பிலிருந்து அவள் என்னை காத்தாள்"

"என்ன்னன? நஞ்சு தோய்க்கப்பட்ட அம்பா?"

"ஆம், ஒருவேளை, அவள் இல்லாமல் இருந்திருந்தால், நான் இருந்திருக்க மாட்டேன்"

"அப்படி செய்தது யார்?"

"தெரியவில்லை அம்மா..."

"என் மகனை காத்தளித்த சேயோனுக்கு(1)(முருகன்) நன்றிகள்" என்றார் இரு கரம் கூப்பி.

"நான் தந்தையை சந்திக்கட்டுமா?"

"நிச்சயம் சந்திக்க வேண்டும். மதங்கனுக்கு கடுமையான தண்டனை கிடைக்கட்டும். இது, நம் நாட்டில் பதவியில் இருக்கும் அனைவருக்கும் ஒரு பாடமாக அமையட்டும். இனி தவறு செய்வதற்கு முன் ஒவ்வொருவரும் சிந்திக்க வேண்டும்"

சரி என்று திருப்தியான புன்னகையுடன் தலையசைத்தான் அவன். தன்மயாவின் உதவியுடன், ஒரு மிகப்பெரிய சிக்கலுக்கு, தன் அம்மாவை காயப்படுத்தாமல் வழி கண்டு விட்டோம் என்ற மகிழ்ச்சியோடு அங்கிருந்து நடந்தான் அமுதன்.

தொடரும்...

(1) இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, தமிழகத்தில் முருகன் வழிபாடு  இருந்ததற்கான ஆதாரங்கள் உள்ளது. தொல்காப்பியத்தின் காப்பு செய்யுளில் சேயோன் எனப்படும் முருகன், குறிஞ்சி நிலத்தின் கடவுளாக கருதப்படுகிறார்.

மாயோன் மேய காடுறை உலகமும் சேயோன் மேய மைவரை உலகமும் வேந்தன் மேய தீம்புனல் உலகமும் வருணன் மேய பெருமணல் உலகமும் - -தொல் அகத்தினை.

இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட எட்டுத்தொகை நூல்களுள் ஒன்றான பரிபாடலில், முருகன் பற்றி முப்பதியொரு பாடல்கள் உள்ளன.

Bạn đang đọc truyện trên: LoveTruyen.Me