Slug
23 சுரங்கப்பாதை"இளவரசர் வாகைவேந்தரே... நான் யார் என்று உமக்கு தெரியாதா?" தடிமனான குரலில் கேட்டாள் தன்மயா, தனது விரலின் பின்புறத்தால் தன் மீசையை தடவியபடி.சில நொடி அவளை பார்த்து நின்ற அமுதன், வெடித்து சிரித்தான்."இளவரசர் வாகைவேந்தரே, இப்படிப்பட்ட இக்கட்டான சூழ்நிலையில் தம்மால் எப்படி சிரிக்க முடிகிறது?" என்றாள் தன் இடுப்பில் கை வைத்துக் கொண்டு."நீ என்னுடன் இருக்கும் போது நான் எப்படி சிரிக்காமல் இருக்க முடியும், தன்மயா? மன கவலையை விரட்டியடிக்கும் சாட்டை நீ...!" என்று மேலும் சிரித்தான்.தன்மயா புன்னகைத்தாள்."நீ என்னை சுற்றி இருக்கும் அனைத்து பிரச்சனைகளையும் மறக்கடித்து விடுகிறாய்... அது எவ்வளவு கடுமையான பிரச்சனையாக இருந்தாலும்..." என்றான் புன்னகை மாறாமல்."இந்த சூழ்நிலை எவ்வளவு மோசமானது என்பதை தாம் மறக்கும் முன், நாம் இங்கு இருந்து புறப்பட்டுவிடலாம் வாருங்கள்" என்று கதவை நோக்கி நடந்தாள்."நான் மறந்தாலும், நீ எனக்கு நினைவூட்ட மாட்டாயா?""இப்பொழுது நான் அதைத்தானே செய்து கொண்டிருக்கிறேன்? வாருங்கள் போகலாம்"கதவருகில் சென்று நின்ற அவள்,"என்னை வழிநடத்துங்கள். மாறுவேடம் பூணுவதெல்லாம் எனக்கு மிகப் புதிது. நான் குட்டையை குழப்பி விட வாய்ப்பு இருக்கிறது"சிரித்தபடி அவளை நோக்கி நடந்தான் அமுதன்."தாம் தங்கள் தாடியை ஒட்டிக் கொள்ளவில்லையா?""பிறகு ஒட்டிக்கொள்கிறேன்""இப்போது ஏன் செய்யக்கூடாது?""இளவரசன் வாகைவேந்தனை விட அதிகாரம் பெற்றவர் இந்த அரண்மனையில் வேறு யார் இருக்கிறார்?""அதனால்?""நான் மாறுவேடம் அணிந்தால், காவல் வீரர்களின் கேள்விகளுக்கு பதில் சொல்ல நேரிடும். நாம் சென்று சேர வேண்டிய இடத்தை நேரத்திற்கு சென்றடைய முடியாது. இப்பொழுது என்னை கேள்வி கேட்கும் தைரியம் யாருக்கும் இருக்காது""நாம் இப்போது எங்கு செல்கிறோம்?""அதை நீயே தெரிந்து கொள்வாய்"அவர்கள் வெளியே வந்தார்கள். அவளிடம் ஒரு சிறு மூட்டையை கொடுத்தான் வாகைவேந்தன்."இதை உன்னுடன் வைத்துக் கொள். என்னுடன் ஒருவர் இருக்கும் போது, இதை நான் சுமந்து சென்றால், பார்ப்பவர் நம்மை சந்தேகிப்பர்""ஆம். தாம் தான் இளவரசர் ஆயிற்றே...! கனமில்லாத மூட்டையாக இருந்தாலும் தாம் அதை சுமக்க கூடாது" அதை அவனிடம் இருந்து பெற்றுக் கொண்டாள்."அது கனமில்லை என்பதால் தான் உன்னிடம் கொடுத்தேன்" என்று என்றான் குறுநகையுடன்.பல கட்டிடங்களை கடந்து வந்த பிறகு, அங்கிருந்த புல்வெளியில் மன்னர் உலவிக் கொண்டிருப்பதை அவர்கள் பார்த்தார்கள். அவரது கண்ணில் படாமல் ஒளிந்து கொள்ள வேண்டும் என்று நினைத்தான் அமுதன். ஆனால் அதற்கு முன்பாகவே, ஒப்பிலாசேயோன் அவர்களை பார்த்து விட்டார். "அமுதா..." என்றார் குழப்பத்துடன் முகம் சுருக்கி."வணங்குகிறேன் தந்தையே!" என்று புன்னகை புரிந்தான் தனது சங்கடத்தை காட்டிக் கொள்ளாமல்."நீ இன்னும் உறங்க வில்லையா? யார் இந்த இளைஞன்?" என்றார் தன்மயாவை பார்த்து.தன் பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தாள் தன்மயா, அவர் *இளைஞன்* என்று வேறு யாரையோ கூப்பிடுகிறார் என்று எண்ணி."இந்த *இளைஞன்* ( என்பதை அழுத்தி) எனது நண்பன் பீமன்" என்று அவள் கையைப் பிடித்து தன்னை நோக்கி இழுத்தான் அமுதன்.அவர் கேட்டது தன்னைத்தான் என்று புரிந்து கொண்டு, தன்னை சமாளித்துக் கொண்ட தன்மயா, ஆம் என்று பல்லைக் காட்டி சிரித்தாள். "பீமனா? வேடிக்கையாக இருக்கிறது...! இவனுக்கு குழந்தை பீமன் என்று பெயரிட்டிருக்க வேண்டும்...! பார்க்க பொம்மை போல் இருக்கிறான்...!" என்று சிரித்தார் அரசர்.தன்மயாவின் முகத்தில் அசட்டுத்தனம் சொட்டியது. அவள் தன்னை சமாளித்துக் கொண்டு பல் இளித்ததை பார்த்து, தனது சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டான் அமுதன்."நீ எங்கிருந்து வருகிறாய், பீமா?" என்றார் அரசர்.அவன் வாய் பேச முடியாத ஊமை என்று கூறவேண்டும் என்று நினைத்தான் அமுதன். ஏனென்றால், தன்மயா பேசினால், அவள் பிடிபட்டு போவாள். அவளது குரல் அவள் யார் என்று காட்டிக் கொடுத்து விடும்.ஆனால் அவன் அதை செய்வதற்கு முன், அடி தொண்டையில் அவருக்கு பதில் அளித்தாள், சற்று நேரத்திற்கு முன் அமுதனிடம் பேசியது போல்."நான் கலிங்கத்திலிருந்து வருகிறேன் அரசே!"வேறு பக்கம் தன் முகத்தை திருப்பிக் கொண்டு சிரித்தான் அமுதன்."கலிங்கத்திலிருந்தா?""ஆம் அரசே...! நான் வாகைவேந்தரை பற்றியும் அவரது வீரத்தை பற்றியும் நிறைய கேள்வியுற்றிருக்கிறேன். அதனால் அவரை காணும் ஆவலில் இங்கு வந்தேன்""நல்லது... இப்போது இவனை எங்கு அழைத்துச் செல்கிறாய் அமுதா?" என்றார் அவர்."நிலவொளியில் நமது அரண்மனையை காண வேண்டும் என்று கூறினான். அதனால் அழைத்து வந்தேன்""இக்காலகட்டத்தில் உனக்கு நிறைய புதிய நண்பர்கள் கிடைகிறார்கள் இல்லையா...!" என்றார் ஒப்பிலாசேயோன். அவர் தன்மயாவை பற்றி தான் குறிப்பிடுகிறார் என்று அமுதனுக்கு மட்டுமல்ல தன்மயாவுக்கும் புரிந்தது."சீக்கிரம் உறங்கச் சென்று, ஓய்வெடு""ஆகட்டும் தந்தையே""என்னை ஓய்வெடுக்க சொல்லி கூற மாட்டாயா அமுதா?" என்றார் அரசர் புன்னகையுடன்.தன்மயாவுடன் அந்த இடத்தை விட்டு சென்றால் போதும் என்ற எண்ணமே அவன் மனதில் ஓங்கி இருந்ததால், அவனுக்கு அப்படி கூற வேண்டும் என்று தோன்றவே இல்லை. அவருக்கு என்ன பதில் கூறுவது என்று அவனுக்கு புரியவில்லை. ஆனால், அதை தன்மயா செவ்வனே செய்தாள்."அவர் தங்களுக்கு எதுவும் கூறி புரிய வைக்க வேண்டும் என்ற அவசியம் இல்லை அரசே! ஏனென்றால் அவருக்குத் தெரியும், தாம் அவரை விட அனைத்தையும் நன்கு அறிந்தவர் என்று. தாம் அறிவுரைகளுக்கெல்லாம் அப்பாற்பட்டவர்...! அப்படித்தானே இளவரசே?" என்றாள் தன்மயா. அவன் ஆம் என்று தன் உதட்டை அழுத்தி தலையசைத்தான், சிரித்து விடாமல் இருக்க.பெருமையுடன் புன்னகைத்தார் ஒப்பிலாசேயோன்."ஆனால், அரசே...! இந்நாட்டு மக்களின் நலனுக்காகவும், அவர்களது மகிழ்ச்சிக்காகவும், தாம் தம் மீது அக்கறை கொள்ள வேண்டும் என்று நான் தம்மை தாழ்மையுடன் வேண்டிக் கொள்கிறேன்" என்றாள் தன்மயா."இவனை எனக்கு மிகவும் பிடித்திருக்கிறது" என்று தன்மயாவின் முதுகில் தட்டினார் அரசர். அது பலமான *தட்டு* என்பதால், நிற்கவே தடுமாறினாள் தன்மயா."ஆம், இவனை அனைவருக்கும் பிடிக்கும்" என்ற அமுதன், அவள் கரத்தை பற்றிக் கொண்டான், அவள் கீழே விழுந்து விடாமல் இருக்க."நான் வருகிறேன். சீக்கிரம் சென்று உறங்குங்கள்""தாம் சொல்படியே...!" என்று தலை குனிந்தாள் தன்மயா.தன் அரண்மனையை நோக்கி நடந்தார் அரசர். தன்மயாவுடன் அங்கிருந்து சிரித்தபடி சென்றான் அமுதன். அவர்கள் வேறொரு தோட்டம் போன்ற பகுதிக்கு வந்த போது, சட்டென்று தன்மயாவை ஒரு புதர் போன்ற செடிக்கு பின்னால் இழுத்தான் அமுதன். விழி விரித்து அதிர்ச்சியுடன் அவனைப் பார்த்தாள் தன்மயா."சத்தம் செய்யாதே" என்று எச்சரித்தான்."ம்ம்ம்..."ஒரு விசித்திரமான ஒலி எழுப்பினான் அமுதன். அது விலங்கின் ஒலி போலவும் இல்லை, பறவையின் ஒலி போலவும் இல்லை. அடுத்த நொடி, அதே போன்று ஒரு சத்தம், சற்று தொலைவில் இருந்து எழுந்தது. அது தன்மயாவை வியப்படையச் செய்தது."வா..."கேள்வி எழுப்பாமல் அவன் பின்னால் சென்றாள் தன்மயா. செடிகளுக்கு பின்னால் மறைந்து மறைந்து நகர்ந்து, அந்தத் தோட்டத்தின் மத்திக்கு அவர்கள் வந்தார்கள். அங்கு ஒரு சிலை இருந்தது."இப்போது நீங்கள் என்ன செய்யப் போகிறீர்கள் என்று நான் சொல்லட்டுமா? இந்த சிலையை நீங்கள் இப்பொழுது நகர்த்தப் போகிறீர்கள். நாம் போக வேண்டிய சுரங்கத்தின் வழி, அதற்கு அடியில் ஓடுகிறது. சரி தானே?"சிரித்தபடி அந்த சிலையின் கால் விரலை திருப்பினான் அமுதன். அங்கு எந்த கதவும் திறக்கவில்லை."பயன்படுத்தாமல் விட்டு விட்டதால், அது இறுகி விட்டது என்று நினைக்கிறேன்" என்றாள் தன்மயா."வா..."அவனுடன் சென்றாள் தன்மயா. அந்தத் தோட்டத்தின் மூலையில் புதர் போல் மண்டி கிடந்த ஒரு செடியின் பின்னால் பாறை ஒன்று இருந்தது. தன்மயா அதை நோக்கி நகர முற்பட்டபோது, அவள் கரத்தை பற்றி தடுத்தான் அமுதன். அங்கு படிக்கட்டுகள் ஓடுவதை கண்ட தன்மயா, புருவம் உயர்த்தி கண்ணிமைத்தாள்."அந்த சிலையின் விரல் தான் இந்த பாதையின் திறவுகோலா?"ஆம் என்று தலையசைத்த அமுதன், அந்த படிக்கட்டில் இறங்கினான்."இந்த வழியை தாம் அடைக்கப் போவதில்லையா?""ஆம், அடைக்க வேண்டும்"அவனை பின் தொடர்ந்து சென்றாள் தன்மயா. அந்த படிக்கட்டுகள் முடிந்த இடத்தில், ஒரு குறிப்பிட்ட கல்லை அழுத்தினான் அமுதன். அந்த வழி மூடிக்கொண்டது. தன்மயாவின் கையில் இருந்த மூட்டையை வாங்கி, அதை அணிந்துகொண்டு தாடியை ஒட்டிக்கொண்டான்.சுவற்றில் பொருத்தப்பட்டிருந்த பிடிமானத்தில் இருந்த தீப்பந்தத்தை தன் கையில் எடுத்துக் கொண்ட அமுதன்,"வா போகலாம்" என்றான்.அந்த சுரங்கப்பாதை சுத்தமாக இருந்ததை பார்த்த தன்மயா வியப்புற்றாள். அரச குடும்பத்தினர் பயன்படுத்தும் சுரங்கம் என்பதால், அது இவ்வளவு அழகாய் பராமரிக்கப்பட்டு இருக்கிறது என்று நினைத்தாள்."அமுதே, தோட்டத்தில் எதற்காக விசித்திரமான ஒலி எழுப்பினீர்கள்?""நாம் கண்காணிக்கப்படவில்லை என்பதை உறுதிப்படுத்திக் கொள்வதற்காக""அப்படி என்றால், தங்களுடைய ஆட்கள் நம்மை கண்காணித்துக் கொண்டிருந்தார்களா?""எப்பொழுதும்...""அப்படி என்றால் தம் மீது நஞ்சு தோய்க்கபட்ட அம்பு எய்யப்பட்ட போது கூட தமது வீரர்கள் தங்களை சூழ்ந்து இருந்தார்களா?""ஆம்...""அப்படி என்றால் அந்த வில்லாளன் பிடிபட்டு விட்டானா?""இல்லை, அவன் ஆற்றின் எதிர்ப்புறம் இருந்த கானகத்திலிருந்து தாக்கியதால் அவர்களால் அவனை பிடிக்க முடியவில்லை""அவர்கள் தங்களை படைத்தலைவர் என்று நினைத்து தாக்கினார்களா? அல்லது இளவரசர் என்ற உண்மை தெரிந்து தாக்கினார்களா?""இளவரசன் என்ற உண்மை அறிந்து தான் செய்திருக்க வேண்டும்""தாம் தம்மை வெளிப்படுத்திக் கொள்வதே இல்லையே...! அப்படி இருக்கும்போது தாம் இளவரசர் என்ற உண்மை அவர்களுக்கு எப்படி தெரிந்திருக்கும்?""நானும் அது பற்றி பலமுறை யோசித்து விட்டேன்...! பெரும்பாலும் எனது இருப்பிடத்தை நான் ரகசியமாகவே பாதுகாத்து வந்துள்ளேன்...! அப்படி இருந்தும், எப்படி எதிரிகள் எனது இருப்பிடத்தை அறிந்து கொண்டனர் என்று தான் புரியவில்லை""நாம் இந்த சுரங்கத்திற்கு வரப்போகிறோம் என்பது திடீரென்று ஏற்பட்ட திட்டம் தானே? அப்படி இருக்கும்போது, தங்கள் ஆட்களுக்கு இதை எப்படி தெரிவித்தீர்கள்?""நீ உடைமாற்ற சென்றபோது தெரிவித்தேன்"தன் தலை சாய்த்து, விழி விரித்து அவனை ஏறிட்ட தன்மயா,"தாம் அதிபுத்திசாலி... ஆபத்தானவரும் கூட..." என்றாள்."உன்னை விட ஆபத்தானவன் ஒன்றும் இல்லை என்று நினைக்கிறேன்" என்று சிரித்தான்."ஆங்... ஏன் அப்படி கூறுகிறீர்கள்?""பிறகு என்ன? மதங்கன் உன்னை நம்பும்படி செய்கிறாய்...! எழிலரசியின் அழகை புகழ்ந்து, அவளை உன் வசப்படுத்துகிறாய்...! அழகான பேச்சினால் அரசரை மகிழ்விக்கிறாய்...! கதைகளை கூறி, பெண்களின் மனதையும் கவர்கிறாய்...!""என் கதைகளைப் பற்றி தங்களுக்கு எப்படி தெரிந்தது?""அரண்மனை முழுவதும் தெரிந்தாகிவிட்டது" என்று சிரித்தான்.*இந்த பொண்ணுங்க பிபிசியை விட ஃபாஸ்ட்டா இருப்பாங்க போல இருக்கே!* என்று முணுமுணுத்தாள்."நீ அந்த கதைகளை எனக்கு ஏன் கூறவில்லை?""அவை குழந்தைகளுக்கானது" என்று சிரித்தாள்."ஆனால், அவை புதிதாகவும், சுவாரசியமாகவும், நல்ல கருத்துக்களுடனும் இருக்கிறது""ம்ம்ம்"அவர்கள் ஓர் குறிப்பிட்ட இடத்திற்கு வந்தபோது, தன் நகத்தால் ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தை மூன்று முறை சுரண்டினான் அமுதன். அந்த சுவர் மெல்ல திறந்தது. அது சுவர் அல்ல, ஒரு கதவு என்பதை தெரிந்து கொண்டாள் தன்மயா. அதன் உள்ளிருந்து காரிமாறன் மெல்ல எட்டிப் பார்த்தான்."நாங்கள் வரலாமா?" என்றான் அமுதன்."வாருங்கள் இளவரசே!" என்றான் காரிமாறன்.பழைய பொருட்கள் போட்டு வைக்கப்பட்டிருந்த அந்த அறைக்குள் நுழைந்தார்கள் அமுதனும் தன்மயாவும். அந்த அறையின் மூலையில் ஒரு விளக்கு மெல்லிய ஒளியுடன் எரிந்து கொண்டிருந்தது. "தாம் இங்கு பாதுகாப்பாய் இருக்கலாம்" என்று கூறிய காரிமாறன், அந்த சுவற்றில் இருந்த இரண்டு துளைகள் சுட்டிக்காட்டி,"இங்கிருந்து அந்த அறையில் நடப்பவற்றை தாம் கவனிக்கலாம்" என்றான்."சரி, நீ இங்கிருந்து செல். இதற்குப் பிறகு நாங்கள் பார்த்துக் கொள்கிறோம்"தலை தாழ்ந்து அவனது கட்டளையை ஏற்றுக் கொண்ட காரிமாறன் அங்கிருந்து விலகினான்.அவன் செல்லும் வரை காத்திருந்த தன்மயா,"இவர் நம்பகத்தன்மை வாய்ந்தவரா?" என்றாள்."ஆம்" என்றான் திடமாய் அமுதன்."எப்படி அவ்வளவு உறுதியாய் கூறுகிறீர்கள்?""ஒற்றனாய் இருப்பது அவ்வளவு சுலபமல்ல. அவர்கள் பலவித சோதனைகளுக்கு உள்ளாக்கப்படுவார்கள், அவர்களுக்கு தெரிந்தும், தெரியாமலும்...! என்னுடைய ஒவ்வொரு ஒற்றர்களும், இன்னுமும் கூட வேறொரு ஒற்றர்களால் ஒற்றுப் பார்க்கப்பட்டு கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள்""உண்மையாகவா?" என்றாள் அதிர்ச்சியாக ஆனால் ரகசியமாக."ம்ம்ம்""இளவரசனாய் இருப்பது மிகவும் கடினம்" என்றாள் பெருமூச்சுவிட்டு."ஆம். நாட்டையும், நாட்டு மக்களையும் காக்க வேண்டியது என் கடமை அல்லவா?""உண்மை தான்""ஷ்..." என்றான் அமுதன் தன் காதுகளை கூர்த்தீட்டிக் கொண்டு. அந்த துளையின் வழியாக அவன் பார்க்க, அங்கு குருநாதர், மதங்கனை வரவேற்றார். அதை பார்த்து கோபத்தில் பல்லை கடித்தான் அமுதன்."கூட்டாளிகள் சந்தித்துக் கொள்கிறார்கள்" என்றாள் தன்மயா, அடுத்த துளையின் வழியாக அவர்களை பார்த்தபடி.தனது கைபேசியை மெல்ல வெளியே எடுத்த தன்மயா, அவர்கள் பேசுவதை பதிவு செய்ய தொடங்கினாள்."நான் கேள்விப்பட்டது உண்மையா?" என்றார் குருநாதர்."தாம் என்ன கேள்விப்பட்டீர்கள் குருநாதா?""நீ அந்த அயல் நாட்டுப் பெண்ணை திருமணம் செய்து கொள்ளப் போகிறாயா?""ஆம் குருநாதா. எனக்கு அவளை மிகவும் பிடித்திருக்கிறது"கோபத்தில் தன் கை விரல்களை மடக்கினான் அமுதன்."அவளை உனக்கு பிடித்திருக்கிறது என்பதற்காக, அவளை மணந்து கொள்ள வேண்டிய அவசியம் என்ன?""அவள் ஒரு அரசு விருந்தாளியாக இருக்கும் பட்சத்தில் நான் வேறு என்ன செய்ய முடியும்?""நீ அவள் மீது குற்றம் சாட்டியிருக்கிறாய். வாகைவேந்தனும் தனது பதவியை துறப்பதாய் சூளுறைத்திருக்கிறான்...! இதைத் விட நமக்கு வேறு என்ன வேண்டும்? இதற்காகத்தானே நாம் வெகு நாளாய் காத்திருந்தோம்? வெண்ணெய் திரண்டு வரும் போது ஏன் பானையை உடைக்க பார்க்கிறாய்? இதை அப்படியே விட்டுவிடு. நான் அரசனின் மனதை மாற்றி அவளை நாடு கடத்த செய்கிறேன். அவள் இந்த நாட்டிலிருந்து வெளியேற்றப்பட்ட பின், நீ அவளை அபகரித்துக் கொள்"மதங்கன் யோசனையில் ஆழ்ந்தான்.அமுதன் கோபத்தின் உச்சிக்கே சென்றான். எவ்வளவு பெரிய துரோகிகள் இவர்கள்...! அரசரின் நம்பிக்கைக்கு பாத்திரமாக இருந்து கொண்டு, அவரின் முதுகுக்கு பின்னால் இப்படி ஒரு சுழ்ச்சியை செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள்...! தன்மயா கவலையுடன் அமுதனை ஏறிட்டாள். "ஒரு பெண் அழகாய் இருக்கிறாள் என்பதற்காக, மன்னனாகும் வாய்ப்பை நழுவ விடப் போகிறாயா? அவள் வேவுக்காரி இல்லை என்பதை மெய்பிக்காமல் போனால், வாகைவேந்தனே அவனது பதவியை துறந்து விடுவான். நிச்சயம் அவனால் அவள் வேவுக்காரி அல்ல என்பதை மெய்பிக்க முடியாது. நமக்கு அது தெரியும். பிறகு வாரிசற்ற இந்த நாட்டிற்கு நீ அரசனாவாய். நான் அதை நிகழ்த்தி காட்டுகிறேன்""தாம் கூறுவது உண்மை... தாம் அதை நிச்சயம் செய்து காட்டுவீர்""நீ புரிந்து கொள்ள வேண்டியது அவ்வளவே தான். அவள் நாடு கடத்தப்பட்ட பின், அவளை உன்னுடையவளாக்கிக் கொள்"மதங்கனின் முகத்தில் காமம் பொங்கி வழிவதை கண்டான் அமுதன்.பதிவேற்றத்தை நிறுத்தினாள் தன்மயா. அதுவரை பதிவு செய்ததே போதுமானது என்று எண்ணினாள் அவள். கைபேசியை தனது இடையில் பாதுகாப்பாய் வைத்துக் கொண்டு, அமுதனை ஏறிட்டாள். அவன், கோபத்தின் கடவுள் போல், முகம் சிவந்து காணப்பட்டான்.மெல்ல அவன் தோளை தொட்டாள் தன்மயா. அவனது முகம் சற்றென்று சாந்தமடைந்தது."வாருங்கள் போகலாம்" என்றாள் தன்மயா.அவர்களது திட்டத்தைக் கேட்டு அவள் கவலை அடைந்து விட்டதாய் எண்ணினான் அமுதன். அந்த அறையை விட்டு வெளியே வந்த தன்மயா, சுரங்க பாதையில் வந்து நின்றாள். அவளை சமாதானப்படுத்த வேண்டியது அவசியம் என்று எண்ணிய அமுதன், அவளை பின்தொடர்ந்தான்.தொடரும்...
Bạn đang đọc truyện trên: LoveTruyen.Me