LoveTruyen.Me

Slug

6 தேர் பயணம்

தன்மயாவை தன் கூடாரத்திற்கு அழைத்து வந்தான் அமுதன். அவர்களுக்கு சில வீரர்கள், உணவும் தண்ணீரும் கொண்டு வந்தனர். கம்பளம் விரித்து, உணவு பரிமாற தாமரை இலைகளை வைத்தார்கள்.

"வாருங்கள், வந்து உணவு அருந்துங்கள்" என்றான் அமுதன்.

அமுதனும், அருகனும் அருகருகில் அமர்ந்து கொள்ள, அவர்களுக்கு எதிரில் அமர்ந்து கொண்டாள் தன்மயா.

"இது தான் தாங்கள் வழக்கமாய் உணவு உண்ணும் நேரமா?" என்றாள்.

"இல்லை, நாங்கள் உணவு உண்ணும் வழக்கமான நேரத்திற்கு இன்னும் ஒரு முகூர்த்த காலம் உள்ளது"

(ஒரு முகூர்த்தம் என்பது ஒன்றரை மணி நேரம்)

"பிறகு ஏன் இவ்வளவு விரைவாக உணவு உண்ணச் சொல்கிறீர்கள்?"

"நாம் இங்கிருந்து புறப்பட  வேண்டும் அல்லவா? அதற்காகத்தான்"

"ஓ... வழியில் சாப்பிட எதுவும் கிடைக்காது என்பதற்காக இங்கேயே சாப்பிட்டுவிட்டு புறப்பட சொல்கிறீர்களா?"

நமுட்டு புன்னகை பூத்த அவர்கள், ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள்.

"எமது நாட்டில் உணவுக்கா பஞ்சம்? செல்லும் வழியெங்கும் அன்னசத்திரங்கள் ஏராளமாய் இருக்கிறது. அங்கு நமக்கு வேண்டிய உணவு கிடைக்கும்.  எம் நாட்டின் ஆயர்கள் கூட வந்தவரின் பசியாற்றுவர்(1)" என்றான் அமுதன்.

*ஆயர், அப்படின்னா மாடு மேய்க்கிறவங்க. இவர் என்னமோ அவங்களை மெக்டொனால்ட்ஸ் ஓனர் மாதிரி இல்ல பேசுறாரு?* என்று எண்ணிய அவள்,

"ஆயர்கள் எப்படி நமது பசியாற்றுவர்கள்?" என்றாள்.

"ஆயர்கள் மேச்சலுக்கு செல்லும் போது, தங்களுக்கு வேண்டிய உணவை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு புறப்படுவதில்லை. வழிப்போக்கர்களுக்கு கொடுப்பதற்காக கூடுதலாகவே உணவை கொண்டு செல்வர்"

அதை கேட்டு மலைத்துப் போனாள் அவள். மாடு மேய்க்கும் சாதாரண குடிமக்களுக்கு இப்படி ஒரு உயர் பண்பா!

"ஆயர்களிடம் உணவு இருக்குமென்று அறிந்து, வழிப்போக்கர்கள் எப்படி அவர்களிடம் சென்று உணவு கேட்பார்கள்?"

"அவர்கள் கேட்க வேண்டிய தேவையே இல்லை. களைப்புடன் காணப்படும் அவர்களது முகங்களை பார்த்து, ஆயர்களே வலிய சென்று அவர்களுக்கு உணவு வழங்குவர்"

*தமிழர்கள் எப்படியெல்லாம் இருந்திருக்காங்க...! இப்ப யாராவது சாப்பாடு கேட்டா, கொடுக்க மனசு இல்ல. அப்படியே கொடுத்தாலும், அவன் சாப்பாட்டுல ஏதாவது கலந்து வச்சிருக்கானோன்னு பயம் இல்ல வருது?* என்று எண்ணிய அவள்,

"தங்கள் விருந்தோம்பல் பூரிக்க செய்கிறது" என்றாள்.

"ஏன், தங்கள் நாட்டில் விருந்தோம்ப மாட்டீர்களா?"

"ஓ... விருந்தோம்புவோமே, வருகையை முன்கூட்டியே அறிவித்துவிட்டு வந்தால், நிச்சயம் விருந்தோம்புவோம்"

"வீட்டிற்கு வரும் விருந்தாளிகள், கூறிவிட்டா வருவார்கள்?" திகைத்தான் அமுதன்.

"எங்கள் நாட்டில் அப்படித்தான்"

"விசித்திரமாக இருக்கிறது"

*இன்னும் எவ்வளவோ விசித்திரம் இருக்கு... அதை எல்லாம் கேட்டா இவர் என்ன ஆவாரோ?* என்று எண்ணினாள் தன்மயா.

அவர்களுக்கு ஊன் சோறும்(2), பொறித்த இறைச்சி துண்டுகளும் பரிமாறப்பட்டது.

ஒரு அகப்பை சோறு வைக்கப்பட்டவுடன்,

"போதும்" என்றாள் தன்மயா.

அதை சாப்பிட்ட அவள்,

*மசாலா சேர்த்திருந்தா, இது அப்படியே பிரியாணி மாதிரி இருக்கும்* என்று எண்ணியபடி சாப்பிட்டாள்.

"இது ஊன் சோறு என்பது தெரியும். ஆனால் இது என்ன?" என்றாள் பொறித்த இறைச்சி துண்டுகளை காட்டி, அதன் பெயரை அந்த காலத்தில் எப்படி வழங்கினார்கள் என்பதை தெரிந்து கொள்ள.

"அது வறை..." (3)

"ஓ... வறையா...?"

"ஆம்..."

"தமது படையுடன், சமைப்பதற்கான ஆட்களும் இருக்கிறார்களா?" என்றாள்.

"இல்லை. படை வீரர்களில் சிலரே சமைப்பார்கள்"

"அப்படி என்றால் உங்கள் படைவீரர்களுக்கு சமைக்க தெரியுமா?"

"ஊன் சோறு சமைப்பது சுலபமானது. தனித்தனியாக பாத்திரங்கள் தேவைப்படாமல் அனைத்தையும் ஒன்றாக கலந்து சமைத்து விடலாம். எப்பொழுதும் ஊன் சோறு மட்டும் தான் நாங்கள் சாப்பிடுவது வழக்கம். இன்று தாங்கள் வந்திருக்கிறீர்கள் என்பதற்காக வறையையும் சமைத்திருக்கிறார்கள்"

"எனக்காகவா?"

"ஆம். தாங்கள் எங்கள் விருந்தினர் அல்லவா?"

அக்கால தமிழர்கள் விருந்தினருக்கு கொடுத்த மரியாதை அவளை திகைக்க செய்தது. விருந்தோம்பலை பற்றி அவள் படித்திருக்கிறாள். கேட்டும் இருக்கிறாள். ஆனால் அதை பட்டு அறியும்போது பரவசமாய் இருந்தது.

"மிகவும் சுவையாக இருக்கிறது. சமையல் கலை அறியாதவர்கள் சமைத்தது போலவே இல்லை..." என்று அவள் பாராட்டியது, அவர்களுக்கு உணவு பரிமாறியவர்களின் முகத்தில் பெருமித புன்னகையை இட்டு வந்தது. அன்று சமைத்தவர்கள் அவர்கள் தான்.

அவர்களைப் பார்த்து புன்னகைத்தான் அமுதன். அதை கவனித்த தன்மயா,

"இதை சமைத்தது தாங்கள் தானா?" என்றாள்.

அவர்கள் ஆம் என்று தலையசைத்தார்கள்.

"தங்கள் மனைவியர் மிகவும் கொடுத்து வைத்தவர்கள்" என்று சிரித்த அவளை, மிரட்சியுடன் பார்த்தான் அமுதன்.

அதைக் கேட்ட அந்த வீரர்களின் முகங்கள் வெட்கத்தில் சிவந்தன.

"அவர்களுக்கு இன்னும் திருமணம் ஆகவில்லை" என்றான் அருகன் சிரித்தபடி.

"அப்படி என்றால், தங்களுக்கு சமைக்க தெரியும் என்பதை சிறப்பு தகுதியாக கூறி, பெண் கேட்கலாம்" என்று சிரித்தாள் தன்மயா.

அவள் அதை நகைப்புக்காக கூறுகிறாள் என்று எண்ணினார்கள் அந்த ஆடவர்கள், தற்காலத்தில் அது வழக்கமாகவே மாறிவிட்டது என்பதை அறியாமல்.

அவள் குருவி கொறிப்பது போல் நுனிவிரலில் எடுத்து சாப்பிட்டதை விசித்திரமாய் பார்த்தபடி, அவர்கள் உணவை மரியாதையுடன் அள்ளி அழகாய் உண்டார்கள். அவள் அப்படி சாப்பிடுவதை பார்த்த அமுதனுக்கு ஆச்சரியமாய் இருந்தது. இதற்கு முன் யாரும் இப்படி சாப்பிடுவதை அவன் பார்த்ததில்லை.

அவளுக்கு வைக்கப்பட்ட சோறை உண்டு முடித்துவிட்டு, அவள் மீண்டும் கேட்டு சாப்பிடுவாள் என்று அவன் எதிர்பார்த்தான். ஆனால் அவள் அத்தோடு முடித்துக் கொண்டாள்.

"எப்பொழுதும் இவ்வளவு தான் சாப்பிடுவீர்களா?"

"ஆம், எனக்கு வயிறு நிரம்பி விட்டது"

"ஒரு அகப்பை சோறில் உங்கள் வயிறு நிரம்பி விட்டதா?"

"அந்த அகப்பை பெரியதாய் இருந்ததல்லவா?"

"அது போதுமா தங்களுக்கு?"

"எனக்கு அதுவே போதுமானது"

"வினோதமாய் இருக்கிறது"

அவர்கள் நிறைய சாப்பிடுவதை பார்த்து அவளுக்கு ஆச்சரியம் எழவில்லை. அவர்கள் போரிடுவதற்கா சக்தியை தேடும் வீரர்கள். அவர்கள் நிறைய சாப்பிட்டு தான் ஆக வேண்டும் என்று அவளுக்கு தெரியும்.

சாப்பிட்டு முடித்தவுடன்,

"நாம் புறப்படலாமா?" என்றான் அமுதன்.

சரி என்று ஆர்வமுடன் தலையாட்டிய அவள், தன் பையை கொண்டு வர அருகில் இருந்த கூடாரத்திற்கு சென்றாள்.

புறப்படும் முன், அருகனுக்கு சில கட்டளைகளை பிறப்பித்தான் அமுதன். அவளது கூடாரத்திற்குச் சென்று, தன் பையுடன் வெளியே வந்த அவள், அங்கு நான்கு வெண்புரவிகள் பூட்டப்பட்ட ரதம் ஒன்று தயாராக இருந்ததை பார்த்தாள். அளவிலா மகிழ்ச்சி அவள் மனதில் ஊற்றெடுத்தது. இந்த ரதத்தில் தான் அவள் பயணம் செய்யப் போகிறாளா!

அந்த ரதத்தின் மூளையில் ஒரு இருக்கை உறுதியாய் பிணைத்து கட்டப்பட்டிருந்தது. வேலும் வாளும் கொண்ட கொடி, அந்த ரதத்தின் மேல் பறந்தது. தன்மயாவின் ஆர்வம் அதிகரித்தது. குதிரை திறன் என்றால் என்ன என்பதை பற்றி அவள் இயற்பியலில் படித்திருக்கிறாள். இன்று அதன் திறன் என்ன என்பதை உண்மையில் காணப் போகிறாள். அவளுக்கு கிடைத்திருப்பது எப்படிப்பட்ட வாய்ப்பு...!

முழுவதும் தயாரான நிலையில் அங்கு வந்தான் அமுதன். இப்பொழுது அவனது உடை முற்றிலும் மாறுபட்டு காணப்பட்டது. இலேசான வேலைபாடு அமைந்த, பட்டாடையும், அடுக்கடுக்காய் முத்துச்சரங்கள் அமைந்த தலைப்பாகையும் அணிந்து, ஒரு படைத்தலைவனுக்குரிய மிடுக்குடன் காணப்பட்டான் அவன். அவனது வாள், அவனது இடைக்கச்சையுடன் பொருந்தி இருந்தது. அந்த அலங்கார உடையில், அவன் மேலும் அழகாய் இருந்தான். அவனது அந்த வடிவத்தை கண்ணிமைக்காமல் பார்த்துக் கொண்டு நின்றாள் தன்மயா.

*இந்த மனுஷன் சிம்பிளான ட்ரெஸ்லையே செமையா இருந்தாரு...! இப்போ இந்த மாதிரி டிரெஸ்ஸை பண்ணிக்கிட்டு செம்ம ஹண்ட்ஸமா இருக்காரே... * என்று எண்ணினாள்.

அந்த ரதத்தில் லாவகமாய் தாவி ஏறினான் அமுதன். அவனை வாயைப் பிளந்தபடி பார்த்துக் கொண்டு நின்ற தன்மயா,

"என்னா ஸ்டைல்...!" என்றாள்.

அந்த ரதத்தை சுற்றி சுற்றி வந்து, அதில் ஏற படிக்கட்டு இருக்கிறதா என்று தேடினாள் அவள்.

"என்ன தேடுகிறீர்கள்?" என்றான் அமுதன்.

"மேலே ஏற படிக்கட்டை தேடுகிறேன்"

அதைக் கேட்டு, அங்கு சுற்றி இருந்தவர்களிடமிருந்து நமுட்டு சிரிப்பு வெளிப்பட்டது.

"இது போருக்கான ரதம். இதில் படிக்கட்டுகள் இருக்காது" என்றான் அமுதன் மெல்லிய புன்னகையுடன்.

பெருமூச்சு விட்ட அவள், தன் கையை அவனை நோக்கி நீட்டினாள், அவனது உதவியை நாடி. திகைத்துப் போன அமுதன், சுற்றும் முற்றும் பார்த்தான். அவர்களை சுற்றி இருந்த வீரர்கள், புன்னகையை அடக்கியபடி தலை தாழ்த்தி கொண்டார்கள். அவள் கையை பற்றி, அவள் தேரில் ஏற உதவினான். அதை செய்யும் போது, அவள் தன் மீது மோதி விடாமல் எச்சரிக்கையாய் விலகிக் கொண்டான்.

"நன்றி" என்றாள் அவள்.

"தாங்கள் இதற்கு முன்பு எப்போதாவது ரதத்தில் பயணம் செய்ததுண்டா?"

"இல்லை. இது தான் முதல் முறை. அதனால் தான் மிகவும் ஆவலாய் இருக்கிறேன்"

"அங்கே பிணைக்கப்பட்டிருக்கும் இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டு, இறுக்கமாய் பற்றி கொள்ளுங்கள்" என்றான்.

"தேர் பயணம் கடினமாக இருக்குமா?"

"சற்று கடினமாக தான் இருக்கும். ஆனால், போகப் போக பழகிவிடும்"

"ம்ம்ம்" அந்த இருக்கையில் சென்று அமர்ந்து கொண்டாள் தன்மயா.

அமுதன், அருகனை பார்க்க, அவன் தலையசைத்தான். அடுத்த நொடி, பண்பட்ட தேரோட்டி போல் சாட்டையை சொடுக்கினான் அமுதன். நீண்ட கனைப்புடன் அந்த குதிரைகள் ஓடத் துவங்கின.

சட்டென்று ஏற்பட்ட உந்து சக்தியால் பின்னால் இழுக்கப்பட்டாள் தன்மயா. அமுதன் கூறியது போல், தேரை இறுக்கமாய் பற்றி கொண்டு, தன்னை சமாளித்துக் கொண்டாள்.

தேரில் பயணம் செய்வது டவுன் பஸ்ஸில் செல்வது போல் இல்லை. அது வெகு கடினமாய் இருந்தது. சாலைகள் பண்படுத்தப்பட்டு இருந்தாலும், தார் சாலைகளை போல் இருக்காது அல்லவா? அவளால் வெகு நேரம் அந்த இருக்கையில் அமர்ந்திருக்க முடியவில்லை. வெகு சீக்கிரமே தனக்கு முதுகு வலி கண்டு விடுமோ என்று தோன்றியது அவளுக்கு. இருக்கையை விட்டு எழுந்தவள், தேருக்கு மத்தியில் இருந்த மெல்லிய தூண் போன்ற ஆதாரத்தைப் பற்றிக் கொண்டு, அமுதனுக்கு அருகில் நின்றாள்.

"என்ன ஆயிற்று?" என்றான் அமுதன்.

"உங்கள் தேருக்கு ஷாக் அப்சர்வர் இருந்திருந்தால் நன்றாக இருந்திருக்கும்" என்றாள் அவள்.

முகத்தை சுருக்கி புரியாமல் பார்த்த அவன்,

"அப்படி என்றால் என்ன?" என்றான்.

அவள் ஒன்றுமில்லை என்று சிரித்தபடி தலையசைத்தாள்.

"அந்த மூளையில் அமர்ந்து கொண்டு, நீங்கள் எப்படி இந்த ரத்தத்தை செலுத்துவீர்கள்?" என்றாள் தான் அமர்ந்திருந்த இருக்கையை காட்டி.

"அதை தமக்காக பொருத்தி இருக்கிறோம். பொதுவாய் போர் ரதத்தில் இருக்கைகள் இருப்பதில்லை"

"இதை எனக்காகவா ஏற்படுத்தினீர்?" என்றாள் நம்ப முடியாமல்.

ஆம் என்று தலையசைத்தான்.

"வந்தவரை முகமன் கூறும் உங்கள் பாங்கு என்னை மெய்சிலிர்க்க வைக்கிறது" என்று அவனை புகழ்ந்தாள்.

அவன் அதற்கு ஒன்றும் கூறவில்லை.

"பயணம் முழுவதும் தாங்கள் நின்றபடியேவா இந்த ரத்தத்தை செலுத்த போகிறீர்கள்?"

"ஆமாம்"

"உங்களுக்கு கால் வலிக்காதா?"

பதில் கூறாமல் புன்னகைத்தான்.

"இடைவெளி இல்லாமல் இந்த ரதத்தை செலுத்துவீர்களா?"

"நான் தனியாக செல்வதாக இருந்தால் செலுத்துவேன்"

"அப்படி என்றால்?"

"என்னோடு ஈடு கொடுக்க உங்களால் முடியாது. அதுமட்டுமில்லாமல், ஒரு இளம் பெண்ணை இரவு நேரத்தில் பயணம் செய்ய வைப்பது பாதுகாப்பானதல்ல"

"அப்படி என்றால் நாம் தமது தலைநகருக்கு எப்பொழுது சென்று சேருவோம்?"

"நாளை பிற்பகலில்..."

"ஓ... ஆனால், தாங்கள் தான் வீரராயிற்றே...! பிறகு, இரவு நேரத்தில் பயணம் செய்ய ஏன் தயக்கம்?"

"என் உயிரை பணயம் வைத்து நான் வீர சாகசங்கள் புரியலாம். ஆனால் மற்றவர்கள் என்று வரும் போது, அதை செய்யும் உரிமை எனக்கு இல்லை. தாம் எங்கள் விருந்தாளி. தங்கள் பாதுகாப்பு எனது பொறுப்பு. தங்களை நல்ல முறையில் தலைநகர் கொண்டு சேர்ப்பிக்க வேண்டியது எனது கடமை. அதை நான் செய்வேன்"

"நீர் ஒரு சிறந்த மனிதர்...!"

அமுதனின் முகத்தில் எந்த மாற்றமும் இல்லை.

"அது சரி, சற்று நேரத்திற்கு முன்பு வரை சாதாரண குடியானவன் போல் காட்சி அளித்த தாங்கள், கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில்  படைத்தலைவராய் தங்களை பறைசாற்றிக் கொண்டு, உருமாற்றம் பெற்று வந்திருப்பதன் காரணம் என்ன?"

"நான் அரசு விருந்தாளியை தலைநகருக்கு அழைத்துச் செல்கிறேன். போகும் வழியில் எந்த தடைகளும் இருக்கக் கூடாது என்பதற்காகத் தான் இந்த உடை"

"தங்களின் உடையை பார்த்தவுடனேயே மக்கள் தாங்கள் தலைநகர் செல்லும் காரணத்தை புரிந்து கொள்வார்களா?"

"தங்களுடைய உடையை பார்த்தாலும் புரிந்து கொள்வார்கள்" என்றான் அவளைப் பார்க்காமல்.

"ஆனால், நான் இந்த உடையில் இருக்க வேண்டாம் என்றும், மாறுவேடம் பூண வேண்டும் என்றும் நினைத்தீர்களே?"

"உண்மை அறியாத மக்கள், ஏதாவது கற்பனை செய்து கொண்டு பேசக்கூடும். அது தம்மை சங்கடப்படுத்த கூடும். அதை தவிர்க்கத்தான் அப்படி செய்யச் சொன்னேன்"

"அப்படி என்றால், அது தங்களை சங்கடப்படுத்தாதா?"

"மக்கள் எனக்கு முன்னால் எதுவும் கூற மாட்டார்கள்"

"ஏன் அப்படி?"

"நான் ஒரு படைத்தலைவன். அரசாங்கத்தின் சேவகர்களை பற்றி புறம் கூற மக்கள் துணிய மாட்டார்கள், அவர்களுக்கு நிச்சயமாய் தெரியாத வரை..!"

"அப்படி என்றால், நிச்சயமாய் தெரிந்த பிறகு பேசுவார்களா?"

"துணிவோடு பேசுவார்கள்...!"

"சுவாரசியமாய் இருக்கிறது"

"உங்கள் நாட்டு மக்கள் அப்படி பேச மாட்டார்களா?"

"ஏன் பேச மாட்டார்கள்? *ஃபேக் அக்கவுண்டின்* மூலமாக எதை வேண்டுமானாலும் பேசுவார்கள்...!" என்று சிரித்தாள்.

"தாங்கள் கூறுவது எனக்கு புரியவில்லை"

"அவர்கள் நேரடியாக பேச மாட்டார்கள், வேறு பெயரில் பேசுவார்கள்" என்று கூறினேன்.

"உங்கள் நாட்டினரும் மாறுவேடம் அணிவார்களா?"

"ஆம் என்று தான் கூற வேண்டும். ஒவ்வொருவரும் தங்களது குருரத்தை மறைக்க முகமூடி அணியத்தானே செய்கிறார்கள்...? உண்மை என்பதே சிறிதும் இல்லை..." என்றாள் வேதனையான குரலில்.

அவளை குழப்பத்துடன் பார்த்தான் அமுதன்.

தன்மயாவின் கவனம், அவர்களை கடந்து சென்ற காவிரியின் மீது விழுந்தது. அவர்கள் பயணித்த ரதம், காவிரியின் மீது ஓடிய ஒரு மர பாலத்தை கடந்து சென்றது.

காவிரியை பார்க்கும் போதெல்லாம் அவளுக்கு சந்தோஷம் கரை கடந்தது. மனித நாகரீகத்தின் தொடக்கமே ஆறுகள் தானே...! அதிலும், இரசாயன கழிவுகள் கலக்காத தூய்மையான நுரையுடன் பொங்கி பெருகிய நீரை காணவே பேரின்பமாய் இருந்தது அவளுக்கு.

"ஆகா... ஆகா... என்ன அழகு...!" என்று சின்னப்பிள்ளை போல் கைத்தட்டி குதுகளித்த அவளை, தன்னை மீறிய புன்னகையுடன் ஏறிட்டான் அமுதன்.

தொடரும்...

ஆதரங்கள்:

(1) ஆயர்களின் விருந்தோம்பல்: பயம்தலை பெயர்ந்து மாதிர வெம்ப
வருவழி வம்பலர்ப் பேணி காவலர் மழவிடைப் பூட்டிய குழாஅய்த் தீம்புளி செவியடை தீரத் தேக்கிலைப் பகுக்கும்
புல்லிநன்னாடு- அகநானுறு- 311, 9-12

(2) ஊன்சோறு : ஊன் சோற்றமலை பான்
கடும்பு அருந்தும்- புறநானுறு :33

(3) வறை - பெரும்பாணாற்றுப்படை :132,133, புறநானூறு : 386/3, 398/24.

Bạn đang đọc truyện trên: LoveTruyen.Me